KI αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις… Μόνο που αυτό είναι δύσκολο στην πολιτική. Και είναι ακόμη δυσκολότερο όταν κυβερνάς κάνοντας τα αντίθετα από αυτά που έχεις υποσχεθεί. Ή όταν προσπαθείς να πείσεις ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα βλέπουν όλοι αλλά όπως θέλεις εσύ να τα παρουσιάζεις. Οτι, ας πούμε, ενδιαφέρεσαι για την ενημέρωση όταν κάνεις ό,τι μπορείς για να καταστήσεις μη βιώσιμες τις επιχειρήσεις του κλάδου και δημιουργείς κλίμα τρομοκρατίας γύρω του ώστε να μην τολμά κανείς να τον πλησιάσει. Κι αυτό γίνεται με τρόπο τόσο εξόφθαλμο και τόσο ωμά παρεμβατικό ώστε να προκαλεί δημόσια κατακραυγή. «ΤΑ ΝΕΑ», που κρατάτε στα χέρια σας, οφείλουν την επανέκδοσή τους στην ενεργοποίηση των αναγνωστών μας – τους οποίους ευχαριστούμε από καρδιάς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε δύο φορές την εξουσία με κίβδηλες εξαγγελίες που ουδέποτε τηρήθηκαν. Ακόμη χειρότερα: η Ελλάδα ασφυκτιά στα δεσμά του Μνημονίου ΙΙΙ που ψηφίστηκε έπειτα από το διαπραγματευτικό χάος και την ακυβερνησία του πρώτου επταμήνου του 2015. Ολα αυτά ενώ ο Πρωθυπουργός διεξάγει μια άτυπη προεκλογική εκστρατεία δηλώνοντας ότι δεν θα κάνει εκλογές. Και πραγματοποιεί επαφές κορυφής στο εξωτερικό, στο πλαίσιο, υποτίθεται, της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, που όμως παραμένει εντελώς ανεπηρέαστη από αυτές.
Πρόκειται για μια κατάσταση που θα ήταν εντελώς ατελέσφορη, αν οι κιβδηλοποιοί κυβερνώντες δεν αναζητούσαν να διχάσουν την κοινωνία με κάθε μέσο, θεωρώντας ότι έτσι αδυνατίζουν την αντίσταση που ξέρουν ότι έχουν απέναντί τους. Και δεν αναζητούσαν κάθε τρόπο για να παραχαράξουν τον δημόσιο διάλογο. Το ερώτημα λοιπόν είναι πού πάμε. Η απάντηση είναι όχι μακριά. Το δίλημμα εκλογές ή μέτρα είναι κίβδηλο. Αλλά και αποκαλυπτικό. Τα μέτρα οφείλονται στην ανικανότητα των κυβερνώντων και οι εκλογές δεν αποτελούν επιλογή για αυτούς καθώς εμφανίζονται εκ προοιμίου ηττημένοι και μάλιστα με εξαιρετικά δυσμενείς όρους.
Η εξουσία έχει περιγραφεί κατά καιρούς ως τραγωδία ή ως κωμωδία. Εν προκειμένω αποτελεί αδιέξοδο για τους κιβδηλοποιούς που τόσο την επιθύμησαν και τόσο θέλουν να τη διατηρήσουν. Αλλά στις δημοκρατίες αδιέξοδα δεν υπάρχουν, ενώ στην πολιτική το κίβδηλο δεν αργεί να αποκαλυφθεί ως μη γνήσιο.
