στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα
κι αν μας αντέξει το σκοινί
θα φανεί στο χειροκρότημα».
Βασανίστηκα πολύ για το πώς να ξεκινήσω σήμερα –η οργή, ο θυμός, η αγανάκτηση, η θλίψη, η απογοήτευση, η πίκρα, στάθηκαν απέναντι και το καθένα από αυτά και όλα μαζί για ώρα με «πετροβολούσαν». Κατέληξα σε αυτό τον στίχο της Λίνας Νικολακοπούλου, από το τραγούδι «Το χειροκρότημα» που έγραψε με τη Δήμητρα Γαλάνη, για λόγους που δεν χρειάζεται να εξηγήσω. Τα λέει όλα αυτό το τετράστιχο.
Θέλω μόνο να πω ότι όλοι εσείς που με κάθε τρόπο (μηνύματα, mails, τηλεφωνήματα, γράμματα κ.λπ.), εκφράσατε τη θλίψη σας γιατί έπειτα από ακριβώς 94 χρόνια αυτή η εφημερίδα ανέστειλε, έστω και προσωρινά για δύο ημέρες την έκδοσή της, να είστε βέβαιοι ότι δεν θα τους κάνουμε τη χάρη! Ολα όσα σχεδίασαν, μεθόδευσαν και εκτέλεσαν για να πάψει να υπάρχει αυτή η μοναδική, δημοκρατική φωνή, θα πέσουν στο κενό. Με πάταγο!
Οχι, δεν θα το βάλουμε κάτω. Και, ναι, ας το ξέρουν, είμαστε πολλοί, είμαστε αποφασισμένοι και είμαστε πιο δυνατοί. Γιατί έχουμε εσάς όλους δίπλα μας. Σε έναν αγώνα που το διακύβευμά του ξεπερνάει την έκδοση μιας εφημερίδας. Είναι αγώνας για την ελευθερία του Τύπου και για τη δημοκρατία…
Θλίψη
Φυσικά, τίποτε δεν θα καταφέρναμε αν δεν είχαμε στο πλευρό μας τον πρόεδρο Τσίπρα, ο οποίος σε μια αποστροφή του λόγου του προχθές το βράδυ στο Ηράκλειο βρήκε τρόπο να στριμώξει, ανάμεσα σε όλα εκείνα τα υπέροχα που έλεγε, και με τα οποία μάγεψε όπως πάντα άλλωστε το ακροατήριό του, τη συμπαράστασή του προς εμάς τους εργαζομένους στον ΔΟΛ και τις οικογένειές μας.
Εμένα, όχι να το περιαυτολογήσω, αλλά μίλησε μέσα στην καρδιά μου αυτή η αναφορά. Και κόντεψα να δακρύσω, διακρίνοντας αυτό το μικρό κόμπιασμα στη φωνή του προέδρου –προφανώς από τη συγκίνηση που τα έλεγε όλα αυτά, διότι μας σκεφτόταν ο άνθρωπος.
Είμαι σε θέση να γνωρίζω δε, ότι κάτι (πολλές) τσικουδιές που «έριξε» στην Κρήτη, πριν από την ομιλία, ήταν ακριβώς «για να πάνε τα φαρμάκια κάτω» –τόσο πολύ είχε επηρεαστεί που δεν βγήκαν «ΤΑ ΝΕΑ» χθες και προχθές. Αφού, σου λέει, ζήτησε για τον ίδιο λόγο ένα πρόχειρο πάρτι που είχαν στήσει οι συνεργάτες του στο Μαξίμου, να αναβληθεί. Φυσικά απορρίπτω διαρρήδην τις κακές τις γλώσσες, που ήθελαν την αναβολή να οφείλεται στην απαίτησή του να είναι και αυτός παρών!
Ενημερώνω πάντως τους συνεργάτες του προέδρου ότι στις 3 Ιανουαρίου, με τον καινούργιο χρόνο δηλαδή, θα έχουν νέα μας πάλι –ώς τότε «σαν να μην πέρασε μια μέρα». Κατά συνέπεια «ας κρατήσουν οι χοροί – είμαστε, δεν είμαστε, τίποτε δεν είμαστε» που λέει και ο κυρ Νιόνιος (Σαββόπουλος), ας κάνουν πέτρα τον καημό και να μας συγχωρήσουν πολύ που τους χαλάσαμε τις γιορτές –θα ήταν υπέροχα για πολλούς εξ αυτών τα φετινά Χριστούγεννα. Ψυχραιμία συνιστώ και περαστικά εγκαρδίως εύχομαι.
Ομοίως να ευχηθώ περαστικά σε όλους εκείνους τους συριζαίους που κινδυνεύουν οι άνθρωποι να πνιγούν από τη χολή τους –έκαναν τρελό γλέντι αυτές τις δύο ημέρες στα social media που (επιτέλους) «Κλείνει ο ΔΟΛ».
Συμπλεγματικά ανθρωπάκια, το μόνο που κατάφεραν να μας (απο)δείξουν είναι το πόσο κακό έχει κάνει στην ελληνική κοινωνία ο ΣΥΡΙΖΑ: τη γέμισε χολερικούς…
Εννοείται φυσικά ότι στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και ένας αριθμός «συναδέλφων» μου, με τους οποίους βεβαίως δεν πρόκειται να ασχοληθώ. Ειδικά με ορισμένους εξ αυτών που εργάζονται σε προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μόνο, μέσα «ενημέρωσης». Τα «ρεπορτάζ» τους για την περιπέτεια του Συγκροτήματος μόνο με μία παροιμία μπορούν να χαρακτηριστούν. Εκείνη που λέει (μετά συγχωρήσεως κιόλας, διότι δεν το συνηθίζω –δεν μου το επιτρέπει η αγωγή μου, αλλά δεν μπορώ, θα το πω) «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει»!
Θα συστήσω μόνο το ακόλουθο: παλικάρια μου, μην εκτίθεστε γιατί τροχός είναι αυτός, και γυρίζει. Οπως και ο καιρός…
Ομοίως νομίζω ότι είναι μάλλον αφελές να εκτίθενται τόσο απροκάλυπτα ορισμένοι γραφειοκράτες ένθεν κακείθεν, στην προσπάθειά τους να εμφανιστούν βασιλικότεροι του βασιλέως. Εντάξει το έχουμε καταλάβει ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κάνει ό,τι μπορεί να υλοποιήσει στον Τύπο το βασικό σχέδιο που επιγράφεται «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας και πρέπει να καταστραφεί», αλλά είναι ανάγκη να εκτίθενται έτσι;
Αναφέρομαι ειδικότερα στην περίπτωση ενός κυρίου στην Εθνική, ο οποίος «μπλοκάρισε» την πληρωμή πάνω από 600 απλήρωτων επί μήνες εργαζομένων ενός 15ημέρου, την περασμένη Παρασκευή. Ο κύριος αυτός, γνωστός στους εντός των τειχών ως άνθρωπος του αντιπροέδρου Δραγασάκη, δημιούργησε πολλά ερωτηματικά με τη στάση του. Αν έπραξε δηλαδή όσα έπραξε οικεία βουλήσει ή αν αυτό που έπραξε (να μπλοκάρει την πληρωμή) θεωρούσε ότι εναρμονιζόταν με τον (προαναφερόμενο) κυβερνητικό σχεδιασμό. Σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν μπορεί να περιμένει απαντήσεις από έναν γραφειοκράτη. Απαντήσεις οφείλονται και πρέπει να δοθούν από τους πολιτικούς που σχεδίασαν, έστησαν και αποπειράθηκαν να υλοποιήσουν το κλείσιμο της ιστορίας του ελληνικού Τύπου…
Αίφνης, ο υπουργός Παππάς που είναι και επικεφαλής του αρμόδιου υπουργείου ΜΜΕ, και που απέφυγε επιδεικτικά να τοποθετηθεί για τη μαύρη μέρα στον ελληνικό Τύπο, θέλει να δώσει καμιά εξήγηση για όλα όσα συνέβησαν; Δεν βρήκε που δεν βρήκε μια λέξη συμπαράστασης για τους εργαζομένους στον ΔΟΛ όσο είχε πέσει «μαύρο» στη Μιχαλακοπούλου, δεν το κάνει ούτε τώρα;
Εκτός πια κι αν ως θέση του «μεταφράζεται» το να κάνει προχθές retweet χολερική ανάρτηση ενός site από αυτά που τον εκθειάζουν σε πρώτη ευκαιρία (τον γλείφουν δηλαδή, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους). Χθες που πληροφορήθηκε προφανώς ότι μάλλον δεν τα κατάφεραν καλά και εμείς βγαίνουμε σήμερα στα περίπτερα, τη διέγραψε την ανάρτηση.
Αλλά μερικοί, όπως εγώ είχαμε προλάβει να τη δούμε και να διαγνώσουμε τη «χαρά» του υπουργού…
Πάντως τις αληθινές προθέσεις της κυβέρνησης αυτής για τον Τύπο τις είδαμε στην Κρήτη όταν ο Πρωθυπουργός, σε έξαλλη κατάσταση, απαίτησε να φύγουν από τη συνάντηση που είχε με τους αγρότες. Τον καταλαβαίνω, τον άνθρωπο. Οι κάμερες και οι δημοσιογράφοι είναι ευπρόσδεκτοι, όταν είναι να αποτυπώσουν κάποια από αυτές τις γλυκανάλατες σκηνές, του είδους «ο Τσίπρας χαιρετάει εγκάρδια συνταξιούχους στα ΚΑΠΗ», «ο Τσίπρας δέχεται χαμογελαστός ανθοδέσμη από κοριτσάκι που φοράει τοπική ενδυμασία», «ο Τσίπρας χαϊδεύει τρυφερά μικρά παιδάκια», «ο Τσίπρας κάνει δημόσιες σχέσεις» κ.λπ.
Στα σκληρά, εκεί που θα αποτυπωνόταν το ανελέητο κράξιμο των απηυδισμένων αγροτών, τι να τις κάνει τις κάμερες και τους δημοσιογράφους; Για να το δουν και υπόλοιποι ανά τη χώρα;
(Πάντως, δεν ήταν εικόνα αυτή, Πρωθυπουργού. Να συγκρατήσει τα νεύρα του. Τον καταλαβαίνω σε τι φάση βρίσκεται, βλέπει να πλησιάζει το αναπόφευκτο προφανώς, αλλά ας κοιτάξει να αυτοκυριαρχηθεί. Συμβαίνουν αυτά. Κανείς δεν του υποσχέθηκε ότι θα είναι διά βίου Πρωθυπουργός…)
