Εχω κουραστεί, και φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος, με τη φράση που πάει από στόμα σε στόμα, από γραφίδα σε γραφίδα, από ανάρτηση σε ανάρτηση. Τη φοβερή φράση: «Αρωμα εκλογών».
Δεν ξέρω ποιος την πρωτοείπε, αλλά τώρα ανήκει σε όλους τους Ελληνες. Από τα λίγα, ελάχιστα, που μας ανήκουν πια.
Αν και αυτό το «Eaux de cologne by Tsipras» απ’ ό,τι υποψιάζομαι δεν θα έχει μόνο εσάνς εκλογών αλλά κυρίως απόσταγμα βαριού δημοψηφίσματος.
Διότι σκέτες εκλογές να πάει, δεν τον συμφέρει, θα φύγει νύχτα. Στο δημοψήφισμα όμως με κύριο δίλημμα «εμείς ή άλλοι που θα φέρουν το 4ο Μνημόνιο;» κάτι θα ψαρέψει ο Μεγάλος Ψαράς της Αριστεράς.
Περσινό το κόλπο. Δεν ρωτάς «με θέλετε ή όχι», ρωτάς «θέλετε εμένα ή το Μνημόνιο;». Οπότε χαζός είμαι να θέλω κι άλλο λουρί στον σβέρκο; Εσένα που είσαι μάγκας και ενίοτε καραμπουζουκλής.
είχε δίκιο. Οντως, αλλιώς μιλάς μπροστά στις κάμερες για το πρόβλημα κι αλλιώς πρόσωπο με πρόσωπο.
Αλλά εδώ πληρώνονται όλα.
Δεν ξέρω αν θυμάστε στην προ Τσίπρα εποχή. Δεν υπήρχε περίπτωση να μιλήσει και να ακουστεί άνθρωπος όταν από κάτω υπήρχαν συριζομανείς. Φωνές κακό, μπουκάλια νερό, γιαούρτια, χτίσιμο πόρτας δωρεάν και ου συμμαζεύετεαι. Τώρα το θέλει σούζα το ακροατήριο όταν μιλάει ο Πρωθυπουργός. Και πολύ σωστά. Αλλά αλλιώς τους έμαθες, My lord, για να σου μιλήσω στη γλώσσα σου να με καταλάβεις, κύριε Prime Minister μου. Αυτά τους έμαθες, αυτά σου κάνουνε.
Κατά τα άλλα, καίγονται τρία τρία τα τρόλεϊ στην Πατησίων, φωνάζει ο καημένος ο Καμίνης, ο Τόσκας το βιολί του.
«Τα ίδια γινόντανε και επί Δεξιάς». Χαίρω πολύ. Εμ γι’ αυτό σε ψηφίσαμε, για να κάνεις άλλα, άμ’ αν ήτανε να μας κάνεις τα ίδια μέναμε με τους άλλους που είχανε και πλεόνασμα οι Τσολάκογλου.
Γιατί όποιος δεν ήτανε τότε μαζί σας, ήταν ή Τσολάκογλου ή γερμανοτσολιάς. Πού τους θυμηθήκανε θα μου πείτε. Τους θυμηθήκανε γιατί έχουνε ιστορική μνήμη. Θυμούνται τα πάντα απ’ το παρελθόν. Δωσίλογους, Γοργοπόταμους και Αλαμάνα (η οποία ειρήσθω εν παρόδω μας στέλνει περήφανο χαιρετισμό). Με το παρόν έχουν ένα πρόβλημα μνήμης.
Είναι κι αυτό ένα σύμπτωμα της άνοιας. Σαν τη γιαγιά μου που θυμότανε μέχρι τι έγινε στη Σαλαμίνα το ’20 στον γάμο της αδερφής της, τι είχε το μαντίλι του γαμπρού (για τους περίεργους ήταν ξεφτισμένο), και μόλις τέλειωνε τη σούπα της
–«Σωτηρία, εγώ τη σούπα μου πότε θα τη φάω;».
Ετσι και οι κρατούντες. «Καίγεται η Πατησίων».
–«Αγρόν αγοράζω ένα λεπτό».
Αμ δεν τον αγοράζουν τον αγρό.
Τον πουλάνε.
Μας ξεπουλάνε.
Και πότε θα τελειώσει αυτό;
Καλά Χριστούγεννα.
