Υστερα από μια οδυνηρή απώλεια –έναν θάνατο –αυτός που μένει πίσω, ο άρρηκτα δεμένος με τον μεταστάντα, που συντριπτικά έσπασε ο δεσμός με το «άλλο μισό», δεν παραλείπει καθημερινά να επισκέπτεται τον νωπό τάφο, να χαϊδεύει το υγρό χώμα και να μιλάει στον άνθρωπό του, ωσάν να ήταν πλάι του ολοζώντανος! Ολα αυτά τις πρώτες ημέρες, εβδομάδες ακόμη και τους πρώτους μήνες. Ο χρόνος κλείνει πληγές και αμβλύνει συνήθειες. Κατά κανόνα, τη δεύτερη χρονιά της απώλειας: ο «νεκρός με τους νεκρούς και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς», πάει και τέλειωσε!
Η δύναμη της συνήθειας και η συναισθηματική φόρτιση σε οδηγούν πολλές φορές στο να σχολιάζεις θέματα με πάθος και ορμή που όμως, βαθιά μέσα σου, δεν τα υποστηρίζεις. Αυτό θα γίνει μία, δύο, τρεις , άντε δέκα φορές. Στο τέλος, η κατασταλαγμένη άποψη και η πραγματικότητα που έχει χτιστεί στο βάθος του νου σου επικρατούν και εκτοπίζουν τη συνήθεια και το συναίσθημα.
Υπάρχει ένα αξίωμα στον χώρο του ποδοσφαίρου: όλα μπορεί να τα αλλάξεις, ομάδα δεν αλλάζεις!
Λάθος! Γνωρίζω ανθρώπους φανατικούς που κάτω από ειδικές συνθήκες, και ομάδα άλλαξαν, και πολέμιοι της προηγούμενης ομάδας τους έγιναν. Συνάντησα φανατικούς που όχι μόνο παραδέχτηκαν: «Λάθος επιλογή έκανα», αλλά και υπερθεμάτιζαν όταν οι ανομίες και τα αμαρτήματα τής (μέχρι πρότινος) αγαπημένης τους ομάδας έβγαιναν στον αφρό της δημοσιότητας.
Αυτούς τους ανθρώπους που έσπασαν τα δεσμά με έναν κακό κατά την άποψή τους «συνοδοιπόρο», μια ομάδα που κάποτε λάτρευαν και τώρα την έχουν θάψει στο κοιμητήριο των λαθών τους, αυτούς θαυμάζω και συγχαίρω.
Την εποχή των μισαλλόδοξων εκρήξεων υπάρχουν ακόμη οι μετριοπαθείς εκείνοι που χαλιναγωγούν την ορμή τα πάθη τους και υποχρεώνουν με την κόσμια συμπεριφορά και τη διαλλακτικότητά τους, πολλούς «αντιπάλους» να ανακρούσουν πρύμναν και να παραδεχτούν ακόμη και λάθη τους· είναι εκείνοι που σβήνουν θρυαλλίδες πριν η φωτιά φθάσει στην πυριτιδαποθήκη του θυμού.
Στον χώρο του ποδοσφαίρου σπάνια απαντάται το είδος του μετριοπαθούς φίλου μιας ομάδας και ακόμα πιο σπάνια η δύναμη της συνήθειας αποδομείται. Για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτείται κυρίως: ειλικρινής ομολογία της ύπαρξης μιας αρνητικής συνήθειας· η παραδοχή του προβλήματος ισοδυναμεί με εξιλέωση!
Οι φανατικοί κυριαρχούν στις εξέδρες οι οποίοι, παρασυρόμενοι από τα προσωπικά τους βιώματα και προβλήματα τα οποία εκφράζουν ωσάν απελευθέρωση έξω από τα στενά όρια του οίκου τους, υβρίζουν, ασχημονούν, ξυλοκοπούν, προπηλακίζουν. Εκτονώνονται!
Και αν αυτοί έχουν το άλλοθι των «δύσκολων παιδικών χρόνων», οι έμμισθοι οπαδοί ουδεμία δικαιολογία έχουν που να αθωώνει τις αναίσχυντες πράξεις τους.
Το 2016 φθίνει δραματικά αφήνοντας πίσω του πικρές σκέψεις για τον χρόνο που έρχεται. Χθες κακό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, κακοί οπαδοί, κακοί παράγοντες. Αύριο τα ίδια;
Ισως αύριο κάτι να αλλάξει. Αλλωστε αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα. Κάτι θα αλλάξει, δεν μπορεί!
