Η άφιξη του Αντόνιο Κόντε και του Πεπ Γκουαρντιόλα σε Τσέλσι και Μάντσεστερ Σίτι δίνει νέα πνοή στις τακτικές που εξελίσσονται και προσαρμόζονται στα απαιτητικά δεδομένα του πλουσιότερου πρωταθλήματος του κόσμου.
Σύμφωνα με τον Κόντε, όταν ο προπονητής αναζητά το ιδανικό αγωνιστικό σύστημα για την ομάδα του μοιάζει με ράφτη όταν ράβει κοστούμι. Γύρω στα μέσα Σεπτεμβρίου η Τσέλσι άρχισε να παραπαίει με διαδοχικές ήττες από Λίβερπουλ και Αρσεναλ. Σαν καλός ράφτης λοιπόν πήρε τα μέτρα από τους Μπλε και έραψε το κοστούμι που τους ταιριάζει καλύτερα. Σύστημα 3-4-3, 11 σερί νίκες και ρετιρέ στη βαθμολογία.
Δεν πρόκειται βεβαίως για καμία επινόηση του φωνακλά Ιταλού. Κανείς δεν ανακαλύπτει σήμερα την πυρίτιδα. Κάνει όμως πιο σύγχρονα και αποτελεσματικά τα όπλα.
Το σύστημα με τους τρεις αμυντικούς το ακολουθούν συχνά επίσης η Τότεναμ, η Μάντσεστερ Σίτι και τέσσερις -πέντε ακόμα ομάδες με διάφορους άλλους συνδυασμούς.
Το μυστικό σ’ αυτή τη διάταξη το κρατούν οι ιπτάμενοι ακραίοι που ανεβοκατεβαίνουν τον αγωνιστικό χώρο σαν να έχουν βγει από ηλεκτρονικό παιχνίδι.
ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ. Η δεύτερη τάση που θα «φορεθεί» επίσης πολύ είναι τα ζευγάρια στη μεσαία γραμμή.
Αυτό που έχει αποδειχθεί μέσα από τα αποτελέσματα αλλά και τη στατιστική είναι πως δεν χρειάζεται μία φορτωμένη μεσαία γραμμή για να είναι αποτελεσματική.
Αρκεί να έχει ο προπονητής στη διάθεσή του παίκτες που κάνουν ταυτόχρονα δύο δουλειές: να ανακόπτουν τον αντίπαλο και να φτιάχνουν παιχνίδι.
Πρόκειται για ποδοσφαιριστές που καλύπτουν το γήπεδο από περιοχή σε περιοχή, είναι τα καλύτερα πνευμόνια της ομάδας και οι πιο δυναμικοί. Οι προπονητές τούς χρησιμοποιούν ανά δυάδες, κάνοντας το κέντρο πιο αποτελεσματικό. Στην Τσέλσι, για παράδειγμα, τον ρόλο αυτόν έχουν αναλάβει οι Καντέ και Μάτιτς, στην Εβερτον οι Γκουαγιέ και Μπάρι, στη Λίβερπουλ οι Χέντερσον και Βαϊνάλντουμ και στην Τότεναμ οι Ντεμπελέ και Γουανιάμα.
Η χρησιμοποίηση των «καναλιών» ή αλλιώς «του μισού χώρου» από τις ομάδες όταν επιτίθενται, ουσιαστικά αποτελεί το φονικό όπλο για τα αγωνιστικά συστήματα με τρεις επιθετικούς. Οι παίκτες κινούνται από τα άκρα και προς την περιοχή, μία τάση που πρωτοεμφανίστηκε πριν από λίγα χρόνια στο γερμανικό ποδόσφαιρο.
Ο Γιούργκεν Κλοπ και ο Πεπ Γκουαρντιόλα, που θήτευσαν με επιτυχία στην Μπουντεσλίγκα, προσάρμοσαν το σύστημα στις ομάδες τους στην Αγγλία. Βεβαίως βρέθηκαν αρκετοί που τους αντέγραψαν με πρώτο τον Αντόνιο Κόντε που τοποθέτησε στα άκρα τους Αζάρ και Πέδρο. Ντε Μπρόινε και Σίλβα παίζουν τον ίδιο ρόλο στη Σίτι, Μανέ και Κουτίνιο στη Λίβερπουλ.
ΟΙ ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΙ. Η ανάπτυξη των αυτοματισμών είναι ένα στοιχείο που εντάσσεται ολοένα και περισσότερο στο οπλοστάσιο των ομάδων. Φάσεις δουλεμένες τόσο πολύ στις προπονήσεις ώστε στους αγώνες να επαναλαμβάνονται με κλειστά μάτια. Το βλέπουμε ιδιαίτερα στο επιθετικό κομμάτι της Λίβερπουλ, της Τσέλσι, της Μάντσεστερ Σίτι και της Τότεναμ.
Το «counter press», όπως αποκαλούν στο Νησί τη γρήγορη επανάκτηση της κατοχής της μπάλας, είναι αντιγραφή του μοντέλου της Μπαρτσελόνα που εφάρμοσε για πρώτη φορά ο Πεπ Γκουαρντιόλα τη σεζόν 1988-1989 και το έκανε copy paste στην Μπάγερν.
Το πρέσινγκ στους αντιπάλους ψηλά στον αγωνιστικό χώρο τους αναγκάζει να χάνουν εύκολα την μπάλα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εξέλιξη του παιχνιδιού. Φυσικά ο Γκουαρντιόλα προσπαθεί να το εφαρμόσει και στη Μάντσεστερ Σίτι, αλλά προς το παρόν η Λίβερπουλ δείχνει πιο αποτελεσματική σε αυτόν τον τομέα.
