Οι «Εξεγέρσεις» που παρουσιάζονται στο παρισινό μουσείο Ζε ντε Πομ φέρουν την επιμελητική υπογραφή του γάλλου φιλοσόφου και ιστορικού τέχνης Ζορζ Ντιντί Ιμπερμάν και ακολουθούν τη μέθοδο που είχε αναπτύξει στην έκθεση «Ατλας» το 2010 – 2011 (στην Καρλσρούη, το Αμβούργο και τη Μαδρίτη) παρουσιάζοντας ένα αρχείο εικόνων και τεκμηρίων του παρελθόντος μαζί με έργα τέχνης του παρόντος. Ο Ιμπερμάν ο οποίος στις 28 Φεβρουαρίου 2017 δίνει διάλεξη στο πλαίσιο του Megaron Plus με τον τίτλο «Επαναστατικό πνεύμα, δύναμη της φαντασίας», διατρέχει τον χρόνο, την τέχνη, την Ιστορία, χρησιμοποιεί τα σύγχρονα ψηφιακά μέσα και συνθέτει το οπτικό του δοκίμιο. Αναλύει, εν προκειμένω, τις μορφές αναπαράστασης των εξεγέρσεων ξεκινώντας από τη σειρά των σκοτεινών σχεδίων «Los Disparates» (1855) του Γκόγια για να φτάσει στο βίντεο της ελληνίδας κινηματογραφίστριας Μαρίας Κουρκούτα για την Ειδομένη των προσφυγικών ροών. «Αυτό που μας ξεσηκώνει είναι κάποια δύναμη. Οι ψυχικές, σωματικές, κοινωνικές δυνάμεις μας ωθούν να μεταμορφώσουμε την ακινησία μας και την παθητικότητά μας σε κίνηση και επεκτεινόμενη απόλαυση. Οι εξεγέρσεις μοιάζουν με χειρονομίες, όπου τα χέρια σηκώνονται, τα σώματα ξεδιπλώνονται, τα χείλη σαλεύουν. Ο σκέψεις ακολουθούν τις εξεγέρσεις. Και συχνά γίνονται φράσεις που η μορφή τους γίνεται ορατή στον δημόσιο χώρο» σημειώνει. Οι «Εξεγέρσεις» απλώνονται σε πέντε ενότητες στους χώρους του παρισινού μουσείου μέσα από σχέδια, γλυπτά, πίνακες ζωγραφικής, φωτογραφίες, εγκαταστάσεις, βίντεο. Με αυτό τον τρόπο τα χειρόγραφα κείμενα του Βίκτωρος Ουγκό για την κατάργηση της θανατικής ποινής συμβιώνουν με τις πρώτες εκδόσεις βιβλίων του Νίτσε, έργα του Μαν Ρέι, κείμενα του Μισέλ Φουκό, ιστορικές φωτογραφίες από τις οδομαχίες του Μάη του ’68, γλυπτικές εγκαταστάσεις της Ανέτ Μεσαζέρ, πίνακες του Σίγκμαρ Πόλκε, σχέδια του Πικάσο πάνω σε εφημερίδα της εποχής της Ισπανικής Επανάστασης. Ανάμεσά τους και φωτογραφίες της Βούλας Παπαϊωάννου από την Αθήνα του Δεκέμβρη του 1944, καθώς και σειρά σχεδίων για τους πίνακες του Χοάν Μιρό «Η ελπίδα του μελλοθάνατου» (1974).
Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ. Τι απογίνονται όμως οι εξεγέρσεις και η ενέργειά τους πάνω στους λευκούς τοίχους ή μέσα στις γυάλινες προθήκες ενός πολιτισμικού θεσμού, όπως είναι ο χώρος του μουσείου; Οι εξεγέρσεις είναι πράξεις και όχι εκθεσιακά αντικείμενα, θα μπορούσε να επισημάνει κάποιος επισκέπτης που παρακολουθεί την παράθεση των εκθεμάτων με την «αυθαίρετη» ταξινόμηση. Να παρατηρήσει επίσης ότι τα αισθητικά κριτήρια επιλογής των εικόνων ακινητοποιούν την πολιτική διάσταση των εξεγέρσεων. «Δεν επιζητώ να κατασκευάσω ένα πρότυπο των επαναστάσεων ούτε να συνθέσω έναν ιστορικό πίνακα των εξεγέρσεων του παρελθόντος και του παρόντος» σημειώνει ο επιμελητής και εξηγεί πως πρόκειται για το ερώτημα «πώς οι εικόνες διεισδύουν στη μνήμη μας και δίνουν σχήμα στις επιθυμίες χειραφέτησής μας;».
