Λίγο καχύποπτος να ήσουν και το πράγμα κλώτσαγε από την αρχή: τα πενήντα χρόνια του σαββοπουλικού «Φορτηγού» στον «Παρνασσό». Σύμφωνοι, ο ιστορικός σύλλογος έχει φιλοξενήσει ακόμα και μέλη των Sonic Youth. Μήπως όμως εδώ η ιστορικότητα θα έδινε στο εγχείρημα μια εσάνς μουσειακή; Ισως να επρόκειτο για στοίχημα καλλιτεχνικό. Το ίδιο ωστόσο δεν πολυΐσχυε για κάποια από τα πολιτικά σχόλια του ανδρός που συμπλήρωναν τα «Ηλιε ήλιε αρχηγέ» ή τη «Συννεφούλα». Ναι, η εξιστόρηση της καθόδου στην Αθήνα ακουγόταν μαγευτική. Ηταν όμως στα αλήθεια μια ελληνική «μόδα» το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων; Κι αν η λέξη «μόδα» περιείχε ειρωνεία, τι ίσχυε με τον συμψηφισμό «αν δεν διέθετες πιστοποιητικό δεν έβγαζες ούτε άδεια αυτοκινήτου, ενώ στη Μεταπολίτευση, αν δεν ήσουν αριστερός, δεν έβγαζες ούτε γκόμενα»;

Θα μπορούσαμε να πούμε κι άλλα με το θράσος των μισών από τα χρόνια του Σαββόπουλου. Για τα εύκολα αστεία λ.χ. περί αγγλικών του Αλέξη Τσίπρα –λες και οι αγγλομαθείς τα κατάφεραν καλύτερα. Θα μπορούσαμε, αν ο ίδιος ο πρωταγωνιστής δεν απαντούσε άθελά του (;) σε παρόμοιους προβληματισμούς και αυτή τη φορά. Το έκανε με μια ιστορία από τα παιδικάτα του, για την πρώτη του «παράσταση»: ο θείος την επικρότησε, ο αδερφός συναίνεσε αμήχανα, ενώ ο πατέρας τον κοίταξε «με το βλέμμα που κοιτάμε όταν ανακαλύπτουμε έναν άνθρωπο». Με τις επιλογές, τις απόψεις, τις μετατοπίσεις του, θα συμπλήρωνε κανείς. «Αυτό το βλέμμα αποζητώ πια» πρόσθεσε ο αφηγητής. Το συναντά λοιπόν; Είτε ναι είτε όχι, ίσως δεν είναι μόνο ζήτημα ηλικίας ή πολιτικής τοποθέτησης.

Τελευταία Νέα