Το χάπενινγκ έγινε το μεσημέρι της παραμονής έξω από το κουφάρι του Αττικόν. Η επιλογή του τόπου δεν ήταν φυσικά τυχαία, ο ιστορικός κινηματογράφος και το αδελφάκι του, ο Απόλλων, παραμένουν σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση από τότε που τους έκαναν στάχτη οι κουκουλοφόροι, το 2012, υπάρχουν όμως βάσιμες ελπίδες ότι ακόμη κι αυτή την εβδομάδα, ακόμη και αύριο, θα επισημοποιηθεί επιτέλους η λύση. Αυτό ήθελε να ανακοινώσει ο δήμαρχος και να το τραγουδήσει ο Διονύσης με τη Φιλαρμονική του Δήμου, παρεμβάλλοντας σχετικούς στίχους στη «Συννεφούλα», στο «Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη», στα κάλαντα της Ικαρίας. Κι ήταν ζεστά, και τρυφερά, και κεφάτα, και προς στιγμήν πιστέψαμε ότι αν μαζευτούμε και τραγουδήσουμε όλοι μαζί, μπορεί και να τη σώσουμε την παρτίδα.

Πιστέψαμε και κάτι άλλο όμως: ότι αυτό που συνέβαινε εκεί, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, ήταν αυτονόητο. Δεν ήταν. Σε μια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, τουλάχιστον, δεν θα ήταν τόσο απλό να γίνει μια τέτοια εκδήλωση, με έναν τέτοιο στόχο, χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας. Είμαστε τυχεροί που μπορούμε να απολαμβάνουμε ακόμη τα αγαθά μιας ανοιχτής κοινωνίας. Είμαστε τυχεροί που η Αθήνα έχει για δήμαρχο έναν ανοιχτόμυαλο, προοδευτικό, κοσμοπολίτη διανοούμενο, που κάνει αθόρυβο αλλά σπουδαίο έργο. Αλλά την τύχη μας πρέπει να την εκτιμούμε. Και τις κατακτήσεις μας να τις προστατεύουμε. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο πλέον. Η Βρετανία βγαίνει από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο Τραμπ θα κυβερνά για τα τέσσερα, τουλάχιστον, επόμενα χρόνια την Αμερική. Και ο Πρωθυπουργός μας τη μια μέρα λέει μια χοντράδα για τον Σόιμπλε, την επομένη πετάει μια άλλη χοντράδα στα παιδιά που του λένε τα κάλαντα, κι όλα αυτά θεωρούνται λίγο εκκεντρικά και λίγο επαναστατικά, αντί να ξεσηκώνονται κι οι πέτρες.

Λίγα τετράγωνα από εκεί που τραγουδούσαμε με τον Σαββόπουλο, κάποιοι άλλοι κουκουλοφόροι κάθε τόσο τα σπάνε, βάζουν φωτιά σε κάδους, καταστρέφουν αυτοκίνητα, κατεβάζουν τον κόσμο από τα τρόλεϊ και τα καίνε, κι είναι κι αυτό μέρος της κανονικότητάς μας και το θεωρούμε κι αυτό λίγο εκκεντρικό και λίγο επαναστατικό, στην πραγματικότητα όμως, μαζί με αυτή την εξωφρενική κυβέρνηση, απειλεί τα αυτονόητα.