Τα ευχάριστα είναι ότι νικάμε. Ο Παππάς έδιωξε το ΔΝΤ. Ο Ζουράρις πλάκωσε τον Σόιμπλε. Κι ο Βούτσης τούς βοήθησε.
Τα δυσάρεστα είναι πως μόνο εμείς ξέρουμε ότι νικάμε. Ολοι οι άλλοι μάς πάνε από σφαλιάρα σε φτύσιμο.
Θυμίζω τα γεγονότα.
Στις 12 Νοεμβρίου, ο Πρωθυπουργός αρθρογραφούσε αυτοπροσώπως ότι είναι «θέμα εβδομάδων τα χαρμόσυνα νέα για το χρέος».
Στις 5 Δεκεμβρίου, αντί για χαρμόσυνα νέα, πήραμε (υπό προϋποθέσεις) κάτι μερεμέτια που είχαν συμφωνηθεί από τον Μάιο. Ζαλισμένη η κυβέρνηση μιλούσε για «μεγάλη εθνική επιτυχία».
Στις 8 Δεκεμβρίου, ο Πρωθυπουργός μάλλον νόμισε ότι ήλθαν τα χαρμόσυνα νέα και μοίρασε μποναμά στους συνταξιούχους, που τον ονόμασε «13η σύνταξη».
Στις 13 Δεκεμβρίου, οι Ευρωπαίοι που θεωρούν ότι πιάστηκαν κορόιδα από την κυβέρνηση παγώνουν τη «μεγάλη εθνική επιτυχία».
Στις 17 Δεκεμβρίου, η κυβέρνηση μιλάει για «παρεξήγηση». «Μια κουβέντα είπαμε, βρε παιδιά».
Στις 20 Δεκεμβρίου, ο Τσακαλώτος αρχίζει τις μετάνοιες και τα «δεν θα ξαναγίνει».
Στις 21 Δεκεμβρίου, οι άλλοι λένε «μόνο εγγράφως οι μετάνοιες» και του στέλνουν σχέδιο επιστολής να υπογράψει.
Στις 23 Δεκεμβρίου, η επιστολή επιστρέφει στις Βρυξέλλες υπογεγραμμένη από τον υπουργό με τη διαβεβαίωση ότι δεν ισχύουν τα περί «13ης σύνταξης» και ότι ήταν απλώς ένα βοήθημα, το οποίο αν λείψει θα συμπληρωθεί από τις συντάξεις εκείνων που το πήραν!
Στις 24 Δεκεμβρίου, ξεπαγώνει η «μεγάλη εθνική επιτυχία».
Λυπάμαι, αλλά αν αυτό δεν αποτελεί απόλυτο εξευτελισμό μιας κυβέρνησης και (δι’ αυτής…) μιας χώρας, τότε δεν υπάρχουν εξευτελισμοί.
Διότι αν είσαι μάγκας, μοιράζεις ό,τι θέλεις και όπου θέλεις χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Με τον παρά σου και την κυρά σου.
Αλλά αν είσαι ψευτόμαγκας και μπαταχτσής, μοιράζεις κάτι λίγα στα μουλωχτά και όταν σε πάρουν χαμπάρι αρχίζεις τα παρακάλια. Κουτοπονηριές.
Ενας εξευτελισμός απολύτως δωρεάν. Διότι αν είχαν στοιχειωδώς συνεννοηθεί με τους δανειστές, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Ποιος θα τους εμπόδιζε να δώσουν ένα βοήθημα στους χαμηλοσυνταξιούχους, αν όντως τα λεφτά περίσσευαν;
Αλλά ένας εξευτελισμός καθόλου ανεξήγητος. Διότι το ζητούμενο για την κυβέρνηση δεν ήταν να βοηθήσει κάποιους που έχουν ανάγκη.
Αλλά να πουλήσει μούρη μέσα και έξω από τη χώρα. Το ίδιο που προσπαθεί καθημερινά με το χρέος, τον Σόιμπλε ή το ΔΝΤ. Δεν ζητάει λύσεις, ψάχνει για επιτυχίες.
Τα ευχάριστα είναι ότι τέτοιες ψευτομαγκιές δεν περνάνε πια. Ο κόσμος τούς πήρε χαμπάρι –και οι μέσα και οι έξω.
Τα δυσάρεστα είναι ότι τον λογαριασμό τον πληρώνει η χώρα.