«Απολογισμός»: Ουσιαστικό μέρος του λόγου. Οπωσδήποτε και του έργου. Γήινη πράξη. Ενέχει σκοπιμότητα, αφού περιέχει μεν το παρελθόν, αλλά κυρίως στοχεύει στον αναπροσδιορισμό του μέλλοντος. Ως εκ τούτου, ουσιαστικό τελικού σκοπού.
Ουδεμία εξαίρεσις.
Φιλόλογος ήταν. Δίδαξε σε δύσκολες εποχές. Πενήντα έτη συναπτά. Ψάλτης ως συνταξιούχος. Παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα. Στα ενενήντα χρόνια γύρω από το κρεβάτι του όλοι. Εχει πλήρη συνείδηση του αποχαιρετισμού. «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού αιτησώμεθα». Τον άκουσαν όλοι να το ψέλνει καθαρά.
«Κι αν δεν υπάρχει Θεός, παππού; Ποτέ πια δεν θα ξανασυναντηθούμε;» τόλμησε ο έφηβος εγγονός.
Τέτοια ώρα τι το ‘θελε;
«Κι αν δεν υπάρχει παιδί μου, ο δικός μου απολογισμός είναι τώρα εδώ γύρω από το κρεβάτι μου».
«Και η απολογία σου»;
«Τα λάθη που δεν έκανα, παιδί μου. Τα ναι που δεν είπα. Τα όχι που δεν μετάνιωσα».
Ενα «φου» ήταν ο χρόνος. Ταξίδεψε η ψυχή στο άγνωστο, αποζητώντας το φοβερό βήμα. Σε όλη του τη ζωή φρόντιζε για το επέκεινα. Ουσιαστικό κι αυτό. Τελικού σκοπού, όπως ακριβώς ο «Απολογισμός».
Στη στήλη «Μπιλιέτο» σημαντικά πρόσωπα σχολιάζουν μια λέξη από την επικαιρότητα.
Θανάσης Θ. Νιάρχος
