Η φάλτσα σοπράνο που χλεύασε και θαύμασε η Νέα Υόρκη

Η Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς έμεινε στην ιστορία της όπερας ως ερασιτέχνις σοπράνο την οποία χλεύαζαν για τα φανταχτερά κοστούμια που φορούσε επί σκηνής, κυρίως όμως για τις φτωχικές επιδόσεις της στο τραγούδι. Παρά τις τελευταίες ωστόσο –ή ίσως εξαιτίας τους –έγινε μια εξέχουσα καλτ φιγούρα της Νέας Υόρκης κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 1920, 1930 και 1940, αποκτώντας πολλούς οπαδούς –ανάμεσά τους οι Κόουλ Πόρτερ, Τζαν Κάρλο Μενότι, Λίλι Πονς κ.ά. Εφτασε μάλιστα στα 76 της να δώσει συναυλία στο Κάρνεγκι Χολ μαζί με τον πιανίστα της Κόσμε ΜακΜουν, ο οποίος παραιτήθηκε από τα δικά του όνειρα για να μείνει πιστός δίπλα της. Τους δύο μουσικούς υποδύονται αντιστοίχως η Ναταλία Τσαλίκη και ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος στην παράσταση «Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς», ενώ αξίζει να σημειωθεί για την ιστορία ότι η Φλόρενς ήταν ο τελευταίος ρόλος της Αντιγόνης Βαλάκου στο Αγγέλων Βήμα το 2011.

«Η αίσθηση που δημιουργήθηκε όταν διάβασα το έργο ήταν μια συμπάθεια προς αυτό το πρόσωπο» λέει η Ναταλία Τσαλίκη. «Δηλαδή την κατάλαβα και τη συναισθάνθηκα. Πέρα από το επιφανειακό, το γραφικό χαρακτηριστικό, είδα ότι υπάρχει ένα βάθος, ένα υπαρξιακό πρόβλημα, ένα ζουμί στην ουσία γύρω από τη ζωή της. Αλλιώς δεν νομίζω ότι θα έμπαινε σε τέτοιες ακρότητες, να μπορεί δηλαδή κουβαλώντας μια ανίατη ασθένεια (σ.σ. πιθανότατα σύφιλη, την οποία κόλλησε στα 15 της) για εξήντα χρόνια περίπου να επιβιώνει και να είναι τόσο ακούραστη και να δίνει συναυλίες, με τρόπο υπεράνθρωπο κατά τη γνώμη μου. Αυτό ήταν το θαυμαστό λοιπόν».

Ο πιανίστας είναι ένας ρόλος χωριστά. «Αναρωτιέται γιατί έμεινε τόσα χρόνια με αυτή τη γυναίκα, καθώς ήταν ένας μουσικός με ταλέντο και σωστό μουσικό αφτί» λέει ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος. «Και μέσα από αυτή την αναπόληση κάνει μια αναδρομή και ξαναζεί καταστάσεις με τη Φλόρενς, περνώντας ξανά από όλα τα στάδια. Αναρωτιέται γιατί στην αρχή έπαιξε μαζί της –για τα λεφτά είναι η απάντηση –μέχρι να φτάσει στην πλήρη αποδοχή, στην αγάπη για αυτήν, ακόμα και στον θαυμασμό. Το έργο έχει να κάνει με την αποδοχή του εαυτού του –και ίσως εκεί ήταν και ένα έλλειμμα αυτού του χαρακτήρα –καθώς και με την πίστη και τη θέληση, από την οποία έχει ένα τεράστιο περίσσευμα η Φλόρενς και ένα τεράστιο έλλειμμα πιθανότητα ο ίδιος».

ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ. «Εμείς εκεί εστιάζουμε», συνεχίζει η Ναταλία Τσαλίκη, «γιατί θα μπορούσαμε να το δούμε σαν μια κωμωδία ή σαν κάτι το ελαφρύ, αν και το έργο δεν στοχεύει εκεί, δεν έχει καμία σχέση με την ταινία που είδαμε το καλοκαίρι (σ.σ. «Florence: Φάλτσο σοπράνο» με τη Μέριλ Στριπ και τον Χιου Γκραντ) η οποία είναι πιο ανάλαφρη. Το έργο βοηθάει ώστε να πάμε σε βάθος και αυτό ακριβώς κάναμε με τον σκηνοθέτη Γιάννο Περλέγκα. Η συνεργασία μας ήταν άψογη και το ένστικτό μου με οδήγησε σωστά, ήταν κάτι παραπάνω από θετική, δεθήκαμε και οι τρεις ως άνθρωποι, λειτουργήσαμε πολύ ζεστά και ανθρώπινα. Συμφωνήσαμε σχεδόν αμέσως ως προς το πού θέλουμε να κατευθυνθούμε. Ο Γιάννος είχε μια καλή οπτική του έργου, το ήξερε από την αρχή και νομίζω ότι μιλήσαμε πολύ καλά οι τρεις μας».