Μόνο δυο φορές ότι “δεν θα το ξανακάνει” σε σχεδόν 350 λέξεις κείμενο, ήτοι μία φορά ανά 175 λέξεις, νομίζω ότι είναι ένα σπουδαίο ρεκόρ. Να πεις ότι τους είχαν υποχρεώσει να γράψουν 100 φορές το “δεν θα το ξανακάνουμε” και να προσέλθουν εκόντες άκοντες στις Βρυξέλλες, με τον κηδεμόνα τους, να πω, μάλιστα, υπάρχει θέμα! Αλλά τώρα; Ε, όχι ρε παιδιά. Αυτό το πράγμα είναι μια περήφανη, σκληρή διαπραγμάτευση και τίποτε περισσότερο. Ασε δε και το άλλο: έστειλαν επιστολή. Δεν υποχρεώθηκαν να προσέλθουν γονυπετείς στις Βρυξέλλες να ζητήσουν συγχώρεση.
Να, αυτά δεν μπορώ. Που μερικοί μερικοί κακοήθεις τραβάνε τα πράγματα από τα μαλλιά…
Επίσης δεν βρίσκω τίποτε κακό σε αυτή την ωραία πρωτοβουλία του υπουργού Ευκλείδη με τα trendy κασκόλ που έχουν αφήσει άφωνη την Ευρώπη να δεσμευθεί στους δανειστές ότι εάν και εφόσον προκύψει θέμα με τα δημοσιονομικά εξαιτίας της γαλαντομίας της κυβέρνησης, θα τα πάρουν πίσω πάλι από τους συνταξιούχους. Δηλαδή, από ποιον έπρεπε να τα πάρουν, δεν καταλαβαίνω. Από εμένα; Μα εμένα δεν μου έδωσε κανείς απολύτως τίποτε.
Σε σένα που είσαι συνταξιούχος έδωσε και μετά σε είδα τι τα έκανες –λίμπα στα καφενεία, σε τσίπουρα.
Να τα δώσεις πίσω κύριε, γιατί είσαι επιρρεπής στις κραιπάλες και αυτά δεν τα επιτρέπει ο σοσιαλισμός στον οποίο ομνύουν αυτοί που μας κυβερνούν (παρεμπιπτόντως, χθες συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από την ημέρα που ο Γκορμπατσόφ έβαλε τέλος στη Σοβιετία κι έμεινε η πτωχή πλην τιμία Ελλάς το τελευταίο κομμουνιστικό κράτος στην Ευρώπη!).
Ωραίο κόλπο, πάντως, ε; Με το ένα χέρι τα δίνουν και με το άλλο τα παίρνουν πίσω οι μπαγάσηδες. Υποθέτω ότι οι συνταξιούχοι θα το εκτιμήσουν αναλόγως και θα το ανταποδώσουν όταν έρθει η στιγμή…
Συνήθως αυτή η στιγμή έρχεται στις κάλπες. Τις οποίες όλοι αρνούνται ότι πλησιάζουν, αλλά χθες ένα ψιλοεγκαίνιο το είχαμε πάλι. Και επειδή προφανώς δεν μπορούσε λόγω άλλων υποχρεώσεων ο πρόεδρος Αλέξης, έστειλε στο πόδι του τον μπαρμπ’-Αλέκο Φλαμπουράρη, να πραγματοποιήσει τη σεμνή τελετή: παραδόθηκε στην κυκλοφορία ένα μεγάλο τμήμα της Ιονίας Οδού από τον Κουβαρά ώς την Αμφιλοχία. Εκφωνήθηκαν και οι απαραίτητοι λόγοι, και η είδηση ήρθε από τον “τύφλα να ‘χει ο Βασιλάκης ο Καΐλας” υπουργό Σπίρτζη, ο οποίος ανακοίνωσε ότι ο δρόμος θα παραδοθεί σχεδόν σε πλήρη λειτουργία τον Μάρτιο από τον πρόεδρο Τσίπρα. Περιέγραψε δε τη μάχη με τον χρόνο που δίνει η κατασκευάστρια εταιρεία για να το καταφέρει, και επειδή ορισμένων το μυαλό θα συνδέσει αυτή την εξαγγελία με ένα ακόμη προεκλογικό εγκαίνιο του προέδρου Τσίπρα, τους καταγγέλλω ως κακόπιστους και διακόπτω κάθε επικοινωνία μαζί τους.
Αμα πια…
Μεγάλη ημέρα η σημερινή –η Βουλή θα δώσει στη δημοσιότητα τα πόθεν έσχες των πολιτικών μιας διετίας. Είναι αυτή η διαδικασία η οποία γίνεται (σχεδόν) κάθε χρόνο και επιβεβαιώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι οι έλληνες πολιτικοί είναι οι αγνότεροι, καθαρότεροι, τιμιότεροι και αγιότεροι από κάθε άλλο πολιτικό σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η λέξη “λαμογιά” είναι μια λέξη άγνωστη σε αυτούς, πράγμα που μας κάνει όλους υπερήφανους διότι ποιος άλλος λαός έχει τέτοια, μα τέτοια τύχη! Και οι λέξεις “μίζα”, “δωράκι” ή φράσεις όπως “κάτω απ’ το τραπέζι” να είναι παντελώς άγνωστες γι’ αυτούς. Κάτι περιπτώσεις, δε, τύπου Ακη ή Μαντέλη, να μην είναι παρά οι εξαιρέσεις στον κανόνα, άσχετα αν εκείνος ο Ακης, ο μια σκέτη θλίψη Ακης, διερωτάται κάθε τόσο ωρυόμενος από τη φυλακή “γιατί μόνο εμένα” και απάντηση να μην παίρνει… Ελα ντε. Γιατί ΜΟΝΟ αυτόν;
Αυτά σε αντιδιαστολή με ορισμένους οι οποίοι διατείνονται ότι στην πραγματικότητα έχουμε τους πιο ατσίδες πολιτικούς! Που τα έχουν όλα τόσο καλά καμωμένα ώστε να παριστάνουν ακινδύνως την «Αγνή του λιμανιού»…
Και θα συνεχίσουν να το κάνουν, έχω να πω, όσο δεν εξετάζεται σοβαρά και εμπεριστατωμένα για όλους αυτούς το “έσχες” –τι είχαν και από πού όταν πρωτομπήκαν στην πολιτική. Τώρα, έτσι όπως είναι τα πράγματα, αυτό που γίνεται είναι να διαιωνίζεται και να προκαλεί τον κοινό νου ένα “αίσχος”…
Ολοκληρώθηκαν προ ημερών οι συζητήσεις τών εκτός ΠΑΣΟΚ άστεγων πασόκων της… διασποράς. Φλωρίδης, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης κι ενίοτε Χρυσοχοΐδης κατέληξαν σε μια διαδικασία για τη συγκρότηση ενός κόμματος που θα επιχειρήσει να ενώσει τον προοδευτικό χώρο και να τον οδηγήσει στις προσεχείς, κρίσιμες, ούτως ή άλλως, εκλογές.
Μέσα στην επόμενη εβδομάδα θα παρουσιάσουν κείμενο με καμιά χιλιάδα υπογραφών από προσωπικότητες της δημόσιας ζωής που κινούνται στον κεντρώο χώρο. Το κείμενο θα ζητάει από όλους να μετάσχουν σε μια διαδικασία που θα οδηγήσει στη δημιουργία του καινούργιου φορέα, ο οποίος φιλοδοξεί να είναι απαλλαγμένος από τις παθογένειες του χώρου και παράλληλα να αποτελέσει τη δεξαμενή υποδοχής των απογοητευμένων πασόκων ψηφοφόρων που μετακινήθηκαν το 2012 στον ΣΥΡΙΖΑ, τον έκαναν κυβέρνηση, αλλά τώρα όπου φύγει φύγει.
Συνομίλησα χθες με στέλεχος της πρωτοβουλίας. Μου είπε ότι η κίνηση είναι σοβαρή –ώς και δημοσκόπηση έχουν κάνει για την ονομασία του νέου φορέα. Η μέτρηση έδειξε ότι οι ψηφοφόροι φεύγουν μακριά και μόνο ακούγοντας λέξεις όπως σοσιαλισμός, κεντροαριστερά, σοσιαλδημοκρατία. Αντιθέτως στις απαντήσεις πρώτευσε με ποσοστό σχεδόν 30% ο όρος “κέντρο”.
Το κείμενο θα είναι ένας οδικός χάρτης για τη μετάβαση στον νέο φορέα και τις επόμενες λίγες εβδομάδες θα πραγματοποιηθούν δυο μεγάλες συνελεύσεις, μία στη Θεσσαλονίκη και μία στην Κρήτη (όπα…), ο δε φορέας θα γεννηθεί από μια πλατιά συντακτική συνέλευση στην οποία είναι ευπρόσδεκτα και το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Και το μεν Ποτάμι διά του επικεφαλής ηγέτη Σταύρου έχει συμφωνήσει να μετάσχει, αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι επιφυλακτικό. Υπάρχει όμως, μου λένε, αριθμός βουλευτών του κόμματος που θα προσυπογράψει το κείμενο της διακήρυξης. Εδώ είναι που θα αρχίσουν τα δύσκολα. Προσεχώς νεότερα…
