Οπου πέφτει πολύ φως, πέφτει και πολλή σκιά. Η χριστουγεννιάτικη ιλαροτραγωδία της Αθήνας επιβεβαίωσε το αξίωμα. Επεσε πολύ λούστρο με μόνο αποτέλεσμα να φανεί η πολλή ασχήμια.
Θα μπορούσε κανείς να υποδεχτεί το ρόδα-γκεϊτ σαν ανακουφιστική επιστροφή στη μακαριότητα της ελαφράς ειδησεογραφίας. Σαν εφήμερη παλιννόστηση στη χώρα εκείνη όπου μπορούσε να είναι πρώτη είδηση το ύψος του χριστουγεννιάτικου δέντρου και η διαμάχη για τον τσίγκινο σκελετό του. Ομως η φαραωνική ρόδα που δεν έμελλε να λειτουργήσει ποτέ ως ρόδα, λειτούργησε εν τέλει καταθλιπτικά, ως (ακόμη) μία τρύπα στην αθηναϊκή γεωγραφία, τροχίζοντας και το προφίλ του δημάρχου.
Τι έκανε και τι δεν έκανε ο Γιώργος Καμίνης για να προσφέρει στην πόλη ένα ολοκαίνουργιο ερείπιο; Το ερώτημα επεκτάθηκε μοιραία σε όλη την πολιτεία του δημάρχου.
Darling του εκσυγχρονιστικού Κέντρου και σημείο αναφοράς –μαζί με τον Μπουτάρη –για όσους επέμεναν ότι το ευρωπαϊκό μέτωπο δεν είναι μια καταδικασμένη μειοψηφία, αλλά μπορεί και να κερδίζει εκλογές, ο δήμαρχος εξεδήλωσε παραμονές Χριστουγέννων ότι θα ήθελε και μια τρίτη θητεία το 2019. Διέψευσε έτσι όσους προέβαλλαν πάνω του τις σημιτικές τους φαντασιώσεις. Ερέθισε ταυτόχρονα όσους έχουν τη φιλοδοξία να τον διαδεχτούν.
Αν πιστέψει κανείς τους καμινικούς, οι μνηστήρες του δήμου είναι που εκμεταλλεύτηκαν τη ρόδα για να αποδομήσουν τον δήμαρχο.
Την ίδια όμως πρόθεση μπορεί να αποδώσει κανείς και στον Καμίνη. Από την ώρα που εκείνος προανήγγειλε –δυόμισι χρόνια πριν από τις κάλπες –την υποψηφιότητά του, δικαιούται κανείς να τον ερμηνεύει προεκλογικά.
Δικαιούται, ας πούμε, να ερμηνεύσει το αίτημά του για παραίτηση Τόσκα, ως όψιμη αφύπνισή του για τη ρουτίνα των εμπρησμών. Ως προσπάθεια να βρει χώρο στο προσκήνιο χρησιμοποιώντας ένα θέμα, για το οποίο μέχρι προχθές περιοριζόταν κυρίως σε δηλώσεις αναρμοδιότητας.
Η επίδειξη αναρμοδιότητας ήταν πάντα το σχήμα πολιτικής αυτοπροστασίας των παραγόντων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Τι φταίει ο δήμαρχος που η Αστυνομία δεν ελέγχει τους μπαχαλάκηδες; Τι φταίει ο δήμος που η κρίση έχει κάψει τα κύτταρα του Κέντρου; Τι φταίει που στις πλατείες μιας καμένης και ξανακαμένης πόλης εξοκέλλουν πρόσφυγες;
Αυτά είναι βαριά πολιτική. Και οι δήμαρχοι δεν είναι για τα βαρέα. Είναι για να μαζεύουν τα σκουπίδια. Για να κρεμάνε λαμπιόνια τα Χριστούγεννα. Για να ψάλλουν κάλαντα ευαισθητοποίησης στο πεζοδρόμιο της Σταδίου, μπροστά στα αποκαΐδια του παλιού αστικού μεγαλείου.
Οι δήμαρχοι είναι υπεύθυνοι μόνο για το περιπλέον –εκτός από τις φορές που ακόμη και γι’ αυτό δηλώνουν ανεύθυνοι.
