Για ποιον λόγο η κυβέρνηση να κάνει προσπάθειες αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης μακριά από τους νέους φόρους και την επιστολή Τσακαλώτου; Δεν χρειάζεται να μπει σε τέτοιον κόπο. Μια χαρά τα καταφέρνουμε και μόνοι μας, ως λαός. Κάτι καραάσχετο θα βρούμε, με κάτι βλακώδες θα παθιαστούμε, με κάτι ασήμαντο θα σκοτωθούμε. Κι έτσι όχι μόνο φόρους αλλά και τα σώβρακα θα μας πάρουν.
Για να δούμε τι ακριβώς γίνεται τώρα που πάει ο παλιός ο χρόνος ας γελάσουμε παιδιά.
Εχουμε να πληρώσουμε τέλη κυκλοφορίας.
Εχουμε να πληρώσουμε την τέταρτη δόση του ΕΝΦΙΑ.
Εχουμε να πληρώσουμε ΦΠΑ Νοεμβρίου.
Εχουμε να πληρώσουμε φόρο εισοδήματος νομικών πρόσωπων και επιχειρήσεων.
Εχουμε την επιστολή Τσακαλώτου.
Που μας την κράταγε μυστικό. Δεν μας την ξεφανέρωνε που να σκάσουμε. Μέχρι που βγήκε το περιεχόμενό της στο «Βήμα» και πήραμε τη χαρά τη μεγάλη. Μόνο τα ψιλά απ’ την κωλότσεπη δεν θα τους δώσουμε αυτούς τώρα.
Για την ώρα. Διότι κανείς δεν ξέρει. Ισως η κωλότσεπη αποτελέσει δέσμευση σε επόμενη επιστολή. Κι ας λέει ο θεούλης θειούλης Αλέκος Φλαμπουράρης ότι «δεν πά’ να λένε, ο κόζμος είναι κακός κι εμείς θα ξαναδώσουμε 13η σύνταξη νιανιανιά νιανιανιά». Κι ας λέει ο Δημήτρης Βίτσας ότι θα εφαρμοστεί το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης –το πρόγραμμα Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης να υποθέσω;
Ο δε Ευκλείδης αλλιώς τα λέει ως ηγετικό στέλεχος των σκληροπυρηνικών 53+ κι αλλιώς ως υπουργός Οικονομικών. Βεβαίως και να αναθεωρήσει ο άνθρωπος ιδέες και αρχές, τάσεις και δόγματα, βεβαιότατα να αφήσουμε στην άκρη τις επαναστατικές πρακτικές και να προχωρήσουμε όοολοι μαζί παιδιά σε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Είναι ο ρεβιζιονισμός, όπως πολύ σωστά υποθέσατε, γλυκιά μου Πάολα.
Επειδή ως λαός μια συνωμοσιολογική διαταραχή τη σέρνουμε, προσωπικά δεν μου βγάζεις από το μυαλό πως όλο αυτό το σούσουρο με την Πάολα που τραγούδησε Χατζιδάκι ήταν ακόμα μία εσκεμμένη προσπάθεια να αποπροσανατολιστούμε –γιατί το ‘χουμε, βλέπεις, και δύσκολο.
Είναι πιθανόν να τηλεφώνησε ο Τσίπρας στον Σπύρο Παπαδόπουλο και να οργάνωσαν από κοινού όλη αυτή τη φάση για να μην πολυσκάμε με τους φόρους και να τους πληρώνουμε με έναν πιο αλέγκρο, πιο μπριόζο τρόπο.
Γι’ αυτό κι έχουμε πέσει μονοί διπλοί πάνω σας, γλυκιά μου Πάολα. Καθόμαστε και ασχολούμαστε αποβραδίς κι ολημερίς αν είχατε ή δεν είχατε δικαίωμα να ερμηνεύσετε τραγούδι του Χατζιδάκι. Λες κι ο Χατζιδάκις δεν ήταν αυτός που αποθέωνε τον Φλωρινιώτη. Απροπό, μια χαρά το είπατε το τραγούδι μέσα απ’ την ψυχούλα σας κι αφήστε μας εμάς στην πλάνη μας ότι μόνο οι έντεχνες έχουν φωνάρα.
Εάν δεν ισχύει αυτό το συναρπαστικό σενάριο –πως δηλαδή η Πάολα είναι δάκτυλος Τσίπρα –τότε την πατήσαμε και πάλι μόνοι μας. Αν ο Τσακαλώτος δεν μπήκε νύχτα να δολοφονήσει τον Τζορτζ Μάικλ τότε φταίμε εμείς που μαλλιοτραβιόμαστε για το μουσικό του βάρος. Ανίκανοι να ιεραρχήσουμε τις προτεραιότητές μας, αλείφουμε μέλι στο ψωμάκι των εκάστοτε κυβερνητών.
Το όνειρο του (πολιτικού) παίκτη είναι ο πολίτης-πιόνι. Αυτός που αφ’ εαυτού του παρασύρεται σε αδιέξοδα, αυτός που δημιουργεί ψευδοδιλήμματα, αυτός που επιτρέπει στην κάθε κυβέρνηση να λειτουργεί χαλαρά και ανεξέλεγκτα εις βάρος της δικής του ζωής.
Χωρίς καν να προσπαθεί να μας αποπροσανατολίσει εκείνη. Μια χαρά τα καταφέρνουμε και μόνοι μας.
Ετσι δεν είναι, γλυκιά μου Πάολα;