Ο συμβιβασμός στην πολιτική δεν είναι ταπείνωση. Οι κοινωνίες προχωρούν με συμβιβασμούς και η δημοκρατία λειτουργεί με συμβιβασμούς. Ευτυχώς.
Ο κάθε συμβιβασμός αποτυπώνει έναν συσχετισμό δυνάμεων. Ούτε αυτό είναι ταπείνωση, αν δεν την προκαλέσεις. Αν δηλαδή δεν προκαλέσεις τον άλλον να σου δείξει τη δύναμή του. Δυστυχώς.
Αυτά όλα είναι γνωστά και δεδομένα. Ισχύουν για όλες τις κυβερνήσεις –και για τη σημερινή…
Η οποία ορθώς τα επικαλείται πλέον, παρόλο που τα ξόρκιζε πριν γίνει κυβέρνηση κι έβριζε όλους όσοι λέγαμε ότι έτσι έχουν τα πράγματα και «φυγείν αδύνατον».
Ηρθαν στα λόγια μας. Αυτό δεν είναι κακό.
Ακόμη και μια κωλοτούμπα μπορεί να μην είναι ταπεινωτική, αρκεί να αποδειχτεί ειλικρινής και εκπαιδευτική. Να μαθαίνεις δηλαδή από το πάθημα.
Διότι αν δεν μάθεις σημαίνει είτε πως δεν καταλαβαίνεις το λάθος σου, είτε πως δεν αντιλαμβάνεσαι τα δεδομένα, είτε πως είσαι ανεπίδεκτος μαθήσεως. Φοβούμαι πως για τη σημερινή κυβέρνηση ισχύουν και τα τρία.
Πρώτον, έδωσε στη δημοσιότητα την επιστολή Τσακαλώτου ως επίδειξη μαγκιάς μόνο όταν είχε ήδη αποκαλυφθεί από tovima.gr και είχε αναπαραχθεί από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης.
Εως τότε μοίραζε δεξιά κι αριστερά κάτι παραληρηματικά non paper «ερμηνείας της επιστολής» που οι κυβερνητικές εφημερίδες δημοσιεύουν ως ρεπορτάζ και μια κυρία της «Αυγής» τα απαγγέλλει από το κινητό της κάθε απόγευμα στην ΕΡΤ.
Ετσι κι αντί να δώσει αυτοβούλως την επιστολή στη δημοσιότητα, κάθισε μόνη της στο εδώλιο.
Δεύτερον, η δημοσιοποίηση της επιστολής συνοδεύτηκε από μια οξύτατη επίθεση στην αντιπολίτευση, η οποία (εξ όσων γνωρίζω) ούτε την υποχρέωσε να γράψει την επιστολή, ούτε την έβαλε να γράψει όσα έγραφε στην επιστολή, ούτε της ζήτησε να μη δημοσιοποιήσει την επιστολή.
Μόνοι τους τα κάνουν, μόνοι τους τα λούζονται. Αλλά φταίει ο Χατζηπετρής.
Τρίτον, με έχει εντυπωσιάσει ο Τσακαλώτος. Διατηρούσα μια καλή εικόνα γι’ αυτόν και λόγω οικογενειακής καταγωγής και λόγω ακαδημαϊκής παιδείας αλλά κι επειδή όσες φορές τον έχω συναντήσει ήταν ένας ευγενικός και μετρημένος άνθρωπος.
Φοβούμαι όμως ότι η εξουσία φθείρει. Η επιθετικότητα, η αλαζονεία και ενίοτε η απρέπεια που επιδεικνύει εντός και εκτός Βουλής δεν μπορεί να έχουν άλλη εξήγηση. Ολο και περισσότερο μοιάζει με τους άλλους.
Πρώτα κάνει τη μετάνοια κι ύστερα ζητάει τα ρέστα που μετανόησε!
Θα μου πείτε βεβαίως ότι όλα αυτά είναι δείγματα κατάρρευσης. Και κυρίως αδυναμίας χειρισμού της κατάρρευσης.
Διότι εκεί φαίνεται η πραγματική στόφα ενός πολιτικού και μιας παράταξης.
Οχι απλώς πώς θα ανέβει στην εξουσία. Αλλά και πώς θα πέσει.
