Κατά διαστήματα ο Θεός εμφανίζεται στη Γη
άλλοτε ως πέτρα άσημη, άλλοτε ως δέντρο υπάκουο.
Ουδέποτε όμως ως στολισμένος Πατριάρχης
και Πάπας με παρμπρίζ
Κ. Μαρδάς, «Γυμνή Θεολογία»
Επιστροφή στο μέλλον. Back to the future.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς.
1996. Ολοι πιστεύαμε πως αύριο καθετί θα είναι διαφορετικό. Θα πιάσουμε το νήμα από την αρχή, με το βλέμα γεμάτο αισιοδοξία. Με το λαμπρό αστέρι να μας καθοδηγεί, με τους Μάγους να μας περιμένουν σε κάποιο σταυροδρόμι για να μας γεμίσουν δώρα, με τα παιδιά μας να ονειρεύονται μια ζωή όπου τα παραμύθια δεν καταδιώκονται, με τους ξεχασμένους και τους μοναχικούς να βρίσκουν όλες τις πόρτες ανοικτές, με τους «κακούς» και τους άπληστους να τα ‘χουν τελείως χαμένα που έτσι ξαφνικά δεν έχουν θέση σ’ αυτή την καινούργια χρονιά, το έτος που θα ξαναβρούμε «τον καλό μας εαυτό».
Μήπως όμως όλα αυτά δεν ήταν παρά πρωτοχρονιάτικα διαγγέλματα;
2006. Μπήκαμε στη νέα χρονιά. Εγκαταλείψαμε μια μια τις ελπίδες μας για έναν όμορφο κόσμο κι αποστειρώσαμε ένα ένα τα δικαιώματά μας. Πάψαμε να μετράμε με νοσταλγική διάθεση τους φίλους μας. Πληκτρολογούμε συνεχώς τον ατέρμονα κατάλογο των γνωστών – άγνωστων εχθρών μας με ακατάληπτους κωδικούς και με συμψηφίζουσα αριθμομνήμη. Βασικοί εχθροί μας = ο χρόνος [που ξοδέψαμε στα τηλεοπτικά shows], οι αμφίσημοι χρησμοί και οι Πυθίες της παραζάλης της επιτυχίας.
2016. Ολοι προαισθάνονται ότι κάτι παράξενο θα συμβεί,χ ωρίς κανείς να ξέρει πώς και χωρίς κανείς να μπορεί να το αναχαιτίσει. Ο πολιτικός σισυφισμός [από το μηδέν στην ουτοπία και αντίστροφα] έχει από καιρό υπερβεί τον σουρεαλισμό και τον αμοραλισμό και έχει εισέλθει [σχεδόν «πανηγυρικά»] στον χώρο της γενικευμένης ανομίας.
Η λογική και πρακτική της πολιτικής δεν συμβαδίζουν πλέον ούτε με την ηθική του δημοκρατικού πολιτεύματος ούτε με τις αγωνίες των πολιτών. Πρέπει άπαντες να ασκηθούμε στη δημοκρατία, στην αλληλεγγύη, στον διάλογο. Ν’ αποτινάξουμε από πάνω μας κι από μέσα μας κάθε μορφή βίας. Να εκδιώξουμε τα κάθε είδους «τρωκτικά» από τη δημόσια σφαίρα.
Οι διπρόσωποι, οι έμμισθοι «δια[γ]νοούμενοι», οι μπίζνεσμεν των κομμάτων, οι κόλακες των αρχηγικών αυλών, τα «δικά μας παιδιά», οι συκοφάντες των ΜΜΕ, όλος αυτός ο εσμός πρέπει να εξαφανιστεί [έστω και διά μαγείας] ή να μην τους επιτραπεί να εισέλθουν στο 2017.
Το μέλλον του τόπου θα στηριχθεί στα «άτακτα και φωτισμένα μυαλά» των ελεύθερων πολιτών κι όχι στα «υπάκουα και σκοτεινά χέρια» των αναρριχητών.
Τα άστρα της Ελπίδας δεν σβήνουν ποτέ ενώ τα αστεράκια της συγκυρίας γρήγορα θα χαθούν στον γαλαξία της Ιστορίας.
ΥΓ: Λόγω των εορτών το άρθρο αυτό δεν υποκρύπτει κανένα πολιτικό νόημα.
Ισως το μόνο που θα ήθελα να υπογραμμίσω είναι ότι οι ηγέτες που έχουν άστρο αγαπούν για ν’ αγαπιούνται. Εμπιστεύονται για να τους εμπιστευθούν. Και, κυρίως, δεν κρύβουν ούτε κρύβονται από την αλήθεια.
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
