Γιατί ο φόβος, αυτό το βαρύ συναίσθημα που λυγίζει ψυχές, διατηρεί πάντοτε τον προστατευτικό χαρακτήρα του. Διαφυλάττει την αλήθεια μέσα σε ένα σκληρό κέλυφος, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και ενοχλητικές ερωτήσεις.
Οσοι διαθέτουν ακόμα το σθένος να ρίξουν κλεφτές ματιές στον καθρέφτη έχουν μια ελπίδα να εξελιχθούν, να πετάξουν τα βαρίδια, τις ιδεοληψίες τους, να σκουπίσουν τα κροκοδείλια δάκρυα και να προχωρήσουν προς έναν καθαρότερο ορίζοντα.
Το πέρασμα στην όχθη των χολερικών έχει αποδειχτεί η πιο εύκολη διαδρομή στην πορεία του ανθρώπου. Νεφοσκεπή όνειρα που δεν άνθησαν ποτέ, ιδέες που σύρθηκαν στον νιχιλισμό, νοσογόνες ψυχές που σκοτεινιάζουν από την επιτυχία των άλλων ή απλά οιηματίες που αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι προς την αλήθεια έγιναν μέτοχοι μιας ολιστικής θεωρίας του σκότους.
Τις ημέρες αυτές που πρόθυμοι της απόξεσης διατυπώνουν λέξη προς λέξη, παράγραφο προς παράγραφο τις θεωρίες του σκότους για τον σημαντικότερο δημοσιογραφικό οργανισμό, αποκαλύπτουν άθελά τους το πραγματικό μέγεθός του. Οι αβανιάρηδες με την επιχείρηση αποδόμησής του πέτυχαν να αναδείξουν το πλούσιο παρελθόν του. Είναι το ίδιο φαινόμενο που εμφανίζεται με μεγάλη συχνότητα στον αθλητισμό, όταν οι κορυφαίοι στραβοπατούν, υποφέρουν, δείχνουν ευάλωτοι. Εγραφε πρόσφατα το «Σπίγκελ» για τον Κριστιάνο Ρονάλντο: «Η παγκόσμια χλεύη με την οποία έρχεται αντιμέτωπος έχει να κάνει λιγότερο με τον ίδιο και περισσότερο με μια βασική ανθρώπινη ανάγκη να γελοιοποιούνται με χαιρεκακία επιτυχημένοι και γοητευτικοί άνθρωποι όταν αποτύχουν σε κάτι. Οπως τότε στην αυλή του σχολείου, όπου αναζητούμε κάποιον για να γελάσουμε μαζί του. Είναι κατανοητό από ανθρώπινη πλευρά; Ισως. Ωραίο όμως δεν είναι».
Ευτυχές το νέο έτος.