PERMAFROST

Ευτυχισμένο το 2017 – ή μήπως το 2011; Ο χιονιάς ικανοποιεί το εποχικό αίτημα για λευκή Πρωτοχρονιά. Εμποδίζει όμως και την ορατότητα για τη χρονιά που έρχεται.

Γεγονός: είμαστε ακόμη εγκλωβισμένοι στο Μνημόνιο. Ερώτημα: η κυβέρνηση που έχουμε ξέρει πώς να μας βγάλει από αυτό; Η απορία προκύπτει αντικειμενικά και όχι από αντιπολιτευτική σκοπιά. Η περιπέτεια των κυβερνώντων με το «κοινωνικό επίδομα» που οδήγησε σε μια επιστολή υποτέλειας δημιουργεί τελικά τον προβληματισμό αν το εν Αθήναις κυβερνητικό μείγμα μάς οδηγεί με τις σπασμωδικές και άστοχες κινήσεις του σε μεγαλύτερη παγίδευση. Οι αιτίες είναι φυσικά περισσότερες. Υπάρχει η έλλειψη ικανότητας. Υπάρχει επίσης η έλλειψη ειλικρίνειας. Διότι το βασικό πολιτικό πρόβλημα δεν είναι ότι έχουμε μια κυβέρνηση που άλλα έλεγε και άλλα κάνει. Αλλά που συνεχίζει να λέει άλλα. Και που επιμένει να σπρώχνει προς τα πίσω ό,τι μπορεί – ας πούμε τις ιδιωτικοποιήσεις – διότι δεν θέλει να τα υλοποιήσει. Η καθυστέρηση όμως αυτή συνεπάγεται συνέχιση της παραμονής της χώρας υπό καθεστώς Μνημονίου.

Στην Αμερική – κάποτε του Ομπάμα, τώρα του Τραμπ – λένε: αν δεν μπορείς να ηγηθείς, τότε παραμέρισε. Οι εκλογές είναι πάντα λύση – ίσως η πιο έντιμη και καθαρή – για μια κυβέρνηση που είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει μια πολιτική στην οποία δεν πιστεύει. Ωστόσο είναι φανερό ότι οι κυβερνώντες δεν θέλουν να βλέπουν κάλπη ούτε ζωγραφιστή. Κι η ζωγραφιά φαίνεται να αφορά εξίσου κάλπη εκλογών ή ακόμη και κάλπη δημοψηφίσματος. Συνεπώς, η πρώτη φορά αριστερή διακυβέρνηση – με πολλή δόση Δεξιάς είναι η αλήθεια – εκφυλίζεται σε ένα αφήγημα παραμονής στην εξουσία με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Κόστος που, εν προκειμένω, το επωμίζεται η χώρα.

Οι νιφάδες – χώρα του Νότου είμαστε – λιώνουν γρήγορα. Ο παγετός του Μνημονίου θυμίζει όμως τη σιβηρική permafrost, τον δωδεκάμηνο πάγο στα γκουλάγκ τής άλλοτε Σοβιετίας. Το ευχάριστο είναι πως κι αυτά ακόμη δεν κράτησαν για πάντα.