ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ

Αλλο η αρθρογραφία και άλλο η επιστολογραφία. Μόνο που η παρατήρηση αυτή δεν έχει να κάνει με θεωρία της λογοτεχνίας και διακρίσεις των ειδών της γραφής. Δεν είναι δηλαδή φιλολογική. Είναι καθαρά πολιτική. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος πολιτευόταν ως υπουργός Οικονομικών με γνώμονα την αρθρογραφία του στο Open Democracy και όχι την επιστολή του στους δανειστές; Εδώ έγκειται και η ουσία –ή μάλλον η τραγωδία –της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Επί δικτατορίας, ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς είχε γράψει το βιβλίο «Η ελληνική τραγωδία». Ηταν ένας τρόπος να συγκροτηθεί σε αφήγημα το ελληνικό πρόβλημα που είχε να κάνει με τη διαρκή κρίση των θεσμών από το 1936 ώς το 1967 και το έλλειμμα δημοκρατίας. Φανταζόταν κανείς ότι όλα αυτά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, λύθηκαν το 1974. Ωστόσο, η ελληνική τραγωδία ξαναγράφεται με αναφορά το καχεκτικό αφήγημα της ελληνικής οικονομίας. Αυτό συνεχίζεται με την τρέχουσα κυβέρνηση που είναι υποχρεωμένη να καταπίνει τις εξαγγελίες της και που τιμωρείται κάθε φορά που πάει να αυτενεργήσει –όπως έγινε με το «κοινωνικό επίδομα».

Υπό την έννοια αυτή, η αρθρογραφία του Τσακαλώτου για τον ζουρλομανδύα της ευρωζώνης έχει χαρακτήρα εκτόνωσης. Σαν τους ιάπωνες εργαζομένους που δέρνουν στο διάλειμμα μια λαστιχένια φιγούρα του αφεντικού –για να επιστρέψουν μετά στη θέση τους όπως ο υπουργός θα επανέλθει στο γραφείο του εν αναμονή του Eurogroup του Ιανουαρίου, στο οποίο έχει εναποθέσει η κυβέρνηση τις ελπίδες της για ομαλοποίηση της σχέσης της με τους ξένους.