και αν περάσουν; Οι συντάκτες της «Ομάδας» θυμούνται και απαντούν μέσα από τη δική τους ματιά
ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΦΙΝΑΣ
Ο γρίφος «Σίλβα»
Ο αισθητήρας των ματιών εστίασε στην εικόνα των τελευταίων στιγμών πριν τους γυρίσεις την πλάτη: τέλος ο Σίλβα από τον Ολυμπιακό. Μια παραίτηση που έγινε ασμένως δεκτή, ένα γεγονός που αιφνιδίασε τους πάντες και έφερε ένα περίεργο κόκκινο φεγγάρι μεσούντος του θέρους.
Το πώς φτάσαμε εκεί μοιάζει με μυστήριο που κυνηγάμε μέχρι και σήμερα. Μήνες μετά, όλοι αναζητούν το «γιατί» καθ’ όσον ο πορτογάλος κόουτς παραμένει χωρίς ομάδα και μοιάζει να τελεί σε αγρανάπαυση. Η αναχώρηση δεν είχε όνομα, ο αποχαιρετισμός δεν διήρκεσε πολύ, το φιλμ ακόμη δεν εμφανίστηκε. Ισως τότε να πληροφορηθούμε λεπτομέρειες ενός διαζυγίου ή τους λόγους που οι όποιες αντιθέσεις – διαφωνίες δεν συμφιλιώθηκαν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΟΚΑΣ
Ο αγώνας της ζωής του
Ηταν η τελευταία διαδρομή μιας λαμπρής, δύσκολης και μοναχικής πορείας. Ούτως ή άλλως, σε όποια θέση κι αν τερμάτιζε ο 36χρονος Σπύρος Γιαννιώτης, νικητής θα ήταν στη συνείδηση των Ελλήνων, που χάρη σε αυτόν έμαθαν την κολύμβηση σε ανοιχτή θάλασσα. Στο Ρίο όμως έμελλε να πραγματοποιήσει τη σπουδαιότερη κούρσα της καριέρας του. Μια συγκλονιστική αντεπίθεση στο δεύτερο μισό του αγώνα 10.000 μ. τον έφερε πρώτο στη γραμμή του τερματισμού αλλά δεύτερο στο άγγιγμα του ηλεκτρονικού ταμπλό. Αργυρός ολυμπιονίκης για πρώτη φορά έπειτα από πέντε ολυμπιακές διοργανώσεις αλλά χρυσός στις καρδιές μας, διότι ενώ ορισμένοι τον πίεζαν να υποβάλει ένσταση, εκείνος αρνήθηκε!
ΚΩΣΤΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ
Μεγαλείο ψυχής
Δεν ήταν μόνο η συνταρακτική προσπάθεια του Σπύρου Γιαννιώτη στα τελευταία μέτρα του τελικού των 10 χλμ. κολύμβησης σε ανοιχτή θάλασσα, αλλά η στάση και η νοοτροπία του που τον ξεχωρίζουν από τους κοινούς αθλητές. «Δεν σου μένει πικρή γεύση που έχασες για μια χεριά το χρυσό μετάλλιο;» ρωτήθηκε ο 36χρονος ολυμπιονίκης και η απάντησή του πρέπει να διδάσκεται ως παράδειγμα. «Μα δεν έχασα το χρυσό, κέρδισα το αργυρό μετάλλιο!» αποκρίθηκε με ψυχική γαλήνη και υπερηφάνεια και φυσικά δεν υποστήριξε την ένσταση ως προς την έκβαση του αγώνα. Συμπεριφορές όπως αυτή του Σπύρου Γιαννιώτη μάς κάνουν να αναθεωρούμε απόψεις, να γινόμαστε ποιοτικότεροι στη δουλειά μας και εντέλει καλύτεροι άνθρωποι.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΙΑΤΡΑΚΗΣ
Το καλό και το κακό
Κοινή ανάμνηση κάθε χρονιάς που μας αποχαιρετά σε αυτή τη χώρα είναι οι αντιθέσεις. Τα δίπολα. Η θλίψη και η χαρά. Η ντροπή και η υπερηφάνεια. Ο θρίαμβος και η καθολική ήττα. Το 2016 δεν αποτελεί εξαίρεση. Κοινωνήσαμε τη λυτρωτική κραυγή του Γιαννιώτη και τις νέες αποκαλύψεις για ντόπινγκ ελλήνων αθλητών που έρχονται σαν φαντάσματα από το παρελθόν. Την εκτόξευση του Γιάννη Αντετοκούνμπο (φωτογραφία) στη στρατόσφαιρα των ΝΒΑ allstars και το νέο θέατρο του παραλόγου από την πληγή του εγχώριου ποδοσφαιρικού παραγοντισμού. Ηρωες και τσαρλατάνοι. Με αυτούς πορευόμαστε μια ζωή στην Ελλάδα. Και δυστυχώς δεν γίνεται να θυμάσαι τους πρώτους και να ξεχνάς τους δεύτερους.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ
Ο άθλος των άθλων
Η κατάκτηση του αγγλικού πρωταθλήματος από τη Λέστερ θα μνημονεύεται στο μέλλον πολύ περισσότερο από την πρωτιά της Πορτογαλίας στο Euro. Θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με το επίτευγμα της Εθνικής Ελλάδας το 2004, αν και ο βαθμός δυσκολίας ήταν μεγαλύτερος για τις Αλεπούδες. Κλήθηκαν μέσα από έναν μαραθώνιο 38 αγώνων να διατηρήσουν ώς το τέλος το προβάδισμα στη βαθμολογία που νωρίς απέκτησαν απέναντι σε ομάδες με τεράστια μπάτζετ και σπουδαίες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες. Ναι μεν απήλαυσαν διαιτητική εύνοια στα τελευταία παιχνίδια τους, ωστόσο το κατόρθωμά τους δεν έχει όμοιό του στην ιστορία του αθλήματος σε επίπεδο συλλόγων.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΟΥΠΗΣ
Καληνύχτα, Φατίμ
Η Φατίμ Τζαγουαρά ήταν 19 χρονών. Ηταν η τερματοφύλακας της εθνικής ομάδας της Γκάμπιας και οι ειδικοί την είχαν χαρακτηρίσει εξαιρετικό ταλέντο. Η Φατίμ πλήρωσε το όνειρό της για μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη καθώς πνίγηκε στα νερά της Μεσογείου στην προσπάθειά της να περάσει με πλοιάριο στην Ιταλία.
Προσπάθησε να διανύσει αυτό το πέρασμα που συνδέει τη Βόρεια Αφρική με την Ιταλία και στο οποίο, σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης, έχουν χαθεί 3.463 άνθρωποι.
Η Φατίμ είχε κάνει το ντεμπούτο της στην Εθνική της Γκάμπιας σε μια φιλική συνάντηση με ομάδα της Γλασκώβης. Σύμφωνα με το δημοσίευμα της «Γκάρντιαν», είχε εγκαταλείψει την πατρίδα της και μέσω της Σαχάρας έφτασε στη Λιβύη, απ’ όπου ξεκινούν για το επικίνδυνο ταξίδι οι αφρικανοί μετανάστες. Κι η Γκάμπια είναι μια από τις χώρες με αρκετά μεγάλο αριθμό μεταναστών προς την Ιταλία. Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφεί για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε το Μεταναστευτικό η Ευρωπαϊκή Ενωση. Κυρίως για τις μεγάλες χώρες που προσπάθησαν να κατανοήσουν το πρόβλημα όταν αυτό χτύπησε την πόρτα τους. Συζητήσεις έγιναν πολλές, ακόμα περισσότερες ήταν οι δηλώσεις, όμως εξακολουθούν να χάνονται άνθρωποι στα νερά της Μεσογείου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΜΠΙΡΗΣ
Αθλητικά θαύματα
Αναμφίβολα μέσα στο 2016 συντελέστηκαν κάποια αθλητικά θαύματα, όπως το πρωτάθλημα Αγγλίας που πήρε η Λέστερ ή το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που κατέκτησε η Πορτογαλία. Προσωπικά όμως θα διαλέξω το δικό μας θαύμα, αυτό του ελληνικού αθλητισμού, πολύ απλά διότι εκεί η Αννα Κορακάκη, η Κατερίνα Στεφανίδη, ο Λευτέρης Πετρούνιας (φωτογραφία) και ο Παναγιώτης Μάντης με τον Παύλο Καγιαλή δεν είχαν μόνο να αντιμετωπίσουν και να νικήσουν ή να διακριθούν κόντρα σε μεγαθήρια του παγκόσμιου αθλητισμού, αλλά το έκαναν υπό συνθήκες αθλητικής εξαθλίωσης.
Οταν, για παράδειγμα, οι δύο ιστιοπλόοι μας αναγκάστηκαν λίγους μήνες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο να ζητήσουν τη βοήθεια του προέδρου της ΕΟΕ Σπύρου Καπράλου για να μην τα παρατήσουν και οι υπόλοιποι μεταλλιούχοι στηρίχτηκαν στην ιδιωτική πρωτοβουλία, αυτό γιγαντώνει το μέγεθος της επιτυχίας τους.
Σε μια Ελλάδα όπου η πολιτεία πρώτα απ’ όλα δεν μπορεί να θωρακίσει τους πολίτες της, ευρισκόμενη σε κατάσταση μόνιμου Μνημονίου, η έμπνευση ενός παλαιού ολυμπιονίκη (Καπράλος) «Υιοθετήστε έναν αθλητή» έσωσε αθλητικά μια χώρα που έκανε την καλύτερη ολυμπιακή συγκομιδή (3 χρυσά – 1 ασημένιο – 2 χάλκινα) στο εξωτερικό μετά το 2000, αλλά κορυφαία βάσει συνθηκών.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΑΣΜΗΣ
Το μήνυμα των Βίκινγκς
Ο χαρακτηρισμός «απροσδόκητο» ταιριάζει στο 2016 όπως το βελούδινο γάντι στο τρυφερό χέρι νεαρής κυρίας.
Λέστερ, Πορτογαλία, Ινφαντίνο, Τσέφεριν βρέθηκαν απρόσμενα στον αφρό του κύματος του ποδοσφαίρου και ξεβράστηκαν ως αφηρωισμένα τέκνα πια του δημοφιλέστερου αθλήματος.
Ο χρόνος σταμάτησε πολλές φορές το 2016 για να τιμήσει το πέρασμα στην αιωνιότητα μύθων όπως οι Μοχάμεντ Αλι, Κάρλος Αλμπέρτο, Γιόχαν Κρόιφ και Αρνολντ Πάλμερ.
Στο πρόσωπο του αθλητισμού προστέθηκαν νέες ρυτίδες. Το ξεκλήρισμα της Σαπεκοένσε, οι επαγγελματίες ρώσοι χούλιγκαν, η ντοπαρισμένη Ρωσική Αρκούδα.
Το Διεθνές Ετος Οσπρίων μας αφήνει όμως κληρονομιά και ένα σημαντικό μήνυμα: η δύναμη ενός λαού δεν απορρέει απαραίτητα από το μέγεθος ή την ιστορία του. Οι Ισλανδοί, μια χούφτα άνθρωποι απομονωμένοι στον παγωμένο Βορρά της Ευρώπης, αφού πρώτα βγήκαν νικητές από τον πόλεμο με το διεθνές κατεστημένο μετά το σκάσιμο της τραπεζικής φούσκας, στη συνέχεια συνέτριψαν και το ποδοσφαιρικό με μια επιβλητική πρόκριση εις βάρος της Αγγλίας στο Euro. Η πολεμική κραυγή των Βίκινγκς που κατέκτησαν τη Γαλλία θυμίζει πως ακόμα υπάρχουν λαοί που τα έργα τους λένε περισσότερα από τα λόγια τους.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΕΤΑΚΗΣ
Το μήνυμα στον ουρανό
Οι Αμερικανοί λένε πως ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα. Αθλιος αφορισμός. Σύμφωνα με τον Πιερ ντε Κουμπερτέν: σημασία έχει η συμμετοχή.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, που ομολογώ ότι φέτος τους είδα λίγο στραβά από την κιτσάτη τελετή έναρξης, η οποία σημαδεύτηκε από την τρανταχτή απουσία του Πελέ, υπήρχε μια μορφή που απέδειξε πόσο ισοπεδωτικό είναι αυτό που λένε οι Αμερικανοί και πόσο δίκιο είχε ο Κουμπερτέν.
Τα τελευταία μέτρα της συγκλονιστικής κούρσας του Σπύρου Γιαννιώτη περικλείουν όλα εκείνα που σημαίνουν αθλητισμός. Οσες φορές είδα και όσες ξαναδώ το φινάλε της μοναχικής κούρσας, θα νιώθω την ίδια αγωνία. Το ίδιο γαμώτο και συνάμα την ίδια χαρά για την επιβράβευση ενός αθλητή – κοσμήματος.
Εξίσου έντονα συναισθήματα μου δημιούργησε και θα θυμάμαι για πάντα τον Γιώργο Πρίντεζη (φωτογραφία) με το τρόπαιο του πρωταθλητή στα χέρια να κοιτά στον ουρανό, λες και κοιτούσε τον πατέρα του. Τον έχασε ανήμερα του πρώτου τελικού. Για την ιστορία του Πρίντεζη, ο Γιώργος Καλαϊτζής έδωσε μια σπουδαία συνέντευξη στα «ΝΕΑ» που είχε τίτλο «Να τον αγκαλιάσω, τίποτε άλλο», η οποία επιλέχθηκε από την επιτροπή του ΠΣΑΤ ως συνέντευξη της χρονιάς.
ΝΙΚΟΣ ΤΖΙΑΝΙΔΗΣ
Τότε που άνοιξεη πόρτα
Μόλις πέρασε η αμήχανη στιγμή, η στιγμή της εκκωφαντικής σιωπής, κάποιος άνοιξε την πόρτα κι ένας ένας άρχισαν να φεύγουν. Και ξαφνικά το παρόν άρχισε να σπάει σε κομμάτια – αναμνήσεις: τότε που η Πατουλίδου γκρέμισε τα πέτρινα χρόνια, τότε που η Εθνική ανεστήθη εκ νεκρών, τότε που μπήκα στη Χρήστου Λαδά κι ύστερα που μετακομίσαμε στη Μιχαλακοπούλου. Τότε, το δάκρυ στο ξόδι του Μότσια, του Πάτροκλου, του Ξενουδάκη, του Τάκη. Κι ύστερα… Το ρολόι άρχισε να πισωγυρίζει. Τι δεν ξεχνώ από το 2016; Τότε που σταμάτησα να σκέφτομαι τι θα γράψω το Σάββατο, τότε που είπα «κλείστε την τηλεόραση, δεν με νοιάζει τι θα κάνει ο Ολυμπιακός με τον Ερυθρό Αστέρα…».
Ολη η αθλητική «ζωή μου» πέρασε μπρος από τα μάτια μου. Αν έριχνες ένα καράβι στον νου μου, θα ναυαγούσε!
Και ξαφνικά ο Γιαννιώτης, η Κορακάκη, ο Πετρούνιας, η Στεφανίδη με χτύπησαν στον ώμο και μου είπαν με χαμόγελο: συνεχίζουμε κι όπου φτάσουμε!
Πιο πίσω ο Ρονάλντο που τότε δεν έπαιξε, ο Σάντος που τότε χαμογέλασε, ο Ρανιέρι που «απάντησε», ο Μουρίνιο που ξεφούσκωσε, ο Κρόιφ που «έφυγε». (φωτογραφία).
Το 2016 παραδίνεται μεθαύριο στο 2017 και ποτέ δεν είχα φανταστεί πως δυο μόλις μέρες θα «έκλειναν» μια ολόκληρη ζωή!
