Οι Αμερικανοί λένε πως ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα. Αθλιος αφορισμός. Σύμφωνα με τον Πιερ ντε Κουμπερτέν: σημασία έχει η συμμετοχή.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, που ομολογώ ότι φέτος τους είδα λίγο στραβά από την κιτσάτη τελετή έναρξης, η οποία σημαδεύτηκε από την τρανταχτή απουσία του Πελέ, υπήρχε μια μορφή που απέδειξε πόσο ισοπεδωτικό είναι αυτό που λένε οι Αμερικανοί και πόσο δίκιο είχε ο Κουμπερτέν.
Τα τελευταία μέτρα της συγκλονιστικής κούρσας του Σπύρου Γιαννιώτη περικλείουν όλα εκείνα που σημαίνουν αθλητισμός. Οσες φορές είδα και όσες ξαναδώ το φινάλε της μοναχικής κούρσας, θα νιώθω την ίδια αγωνία. Το ίδιο γαμώτο και συνάμα την ίδια χαρά για την επιβράβευση ενός αθλητή – κοσμήματος.
Εξίσου έντονα συναισθήματα μου δημιούργησε και θα θυμάμαι για πάντα τον Γιώργο Πρίντεζη (φωτογραφία) με το τρόπαιο του πρωταθλητή στα χέρια να κοιτά στον ουρανό, λες και κοιτούσε τον πατέρα του. Τον έχασε ανήμερα του πρώτου τελικού. Για την ιστορία του Πρίντεζη, ο Γιώργος Καλαϊτζής έδωσε μια σπουδαία συνέντευξη στα «ΝΕΑ» που είχε τίτλο «Να τον αγκαλιάσω, τίποτε άλλο», η οποία επιλέχθηκε από την επιτροπή του ΠΣΑΤ ως συνέντευξη της χρονιάς.
