Μόλις πέρασε η αμήχανη στιγμή, η στιγμή της εκκωφαντικής σιωπής, κάποιος άνοιξε την πόρτα κι ένας ένας άρχισαν να φεύγουν. Και ξαφνικά το παρόν άρχισε να σπάει σε κομμάτια – αναμνήσεις: τότε που η Πατουλίδου γκρέμισε τα πέτρινα χρόνια, τότε που η Εθνική ανεστήθη εκ νεκρών, τότε που μπήκα στη Χρήστου Λαδά κι ύστερα που μετακομίσαμε στη Μιχαλακοπούλου. Τότε, το δάκρυ στο ξόδι του Μότσια, του Πάτροκλου, του Ξενουδάκη, του Τάκη. Κι ύστερα… Το ρολόι άρχισε να πισωγυρίζει. Τι δεν ξεχνώ από το 2016; Τότε που σταμάτησα να σκέφτομαι τι θα γράψω το Σάββατο, τότε που είπα «κλείστε την τηλεόραση, δεν με νοιάζει τι θα κάνει ο Ολυμπιακός με τον Ερυθρό Αστέρα…».
Ολη η αθλητική «ζωή μου» πέρασε μπρος από τα μάτια μου. Αν έριχνες ένα καράβι στον νου μου, θα ναυαγούσε!
Και ξαφνικά ο Γιαννιώτης, η Κορακάκη, ο Πετρούνιας, η Στεφανίδη με χτύπησαν στον ώμο και μου είπαν με χαμόγελο: συνεχίζουμε κι όπου φτάσουμε!
Πιο πίσω ο Ρονάλντο που τότε δεν έπαιξε, ο Σάντος που τότε χαμογέλασε, ο Ρανιέρι που «απάντησε», ο Μουρίνιο που ξεφούσκωσε, ο Κρόιφ που «έφυγε». (φωτογραφία).
Το 2016 παραδίνεται μεθαύριο στο 2017 και ποτέ δεν είχα φανταστεί πως δυο μόλις μέρες θα «έκλειναν» μια ολόκληρη ζωή!
