Αναζήτηση
Μπορεί στο γραφείο που συντάσσει τους λόγους του Πρωθυπουργού να έχει εμφιλοχωρήσει κάποιος μαοϊκός. Μπορεί και όχι. Μπορεί ο λογογράφος του πρωτοχρονιάτικου διαγγέλματος να μην είχε επίγνωση του μαύρου χιούμορ που ενστάλαζε στο στόμα του Αλέξη Τσίπρα με τη φράση «φιλοδοξούμε το 2017 να είναι η χρονιά που η χώρα μας θα κάνει το μεγάλο άλμα προς τα μπρος».
Είκοσι πέντε ημέρες πριν από τη δεύτερη επέτειο της πρωθυπουργίας του, αν έχει δείξει κάτι μαοϊκό ο Τσίπρας είναι αυτή η μάλλον ασυνείδητη αντίληψη ότι η εξουσία πρέπει να ασκείται «κινηματικά» –όχι σαν διαχειριστικό έργο, αλλά σαν αέναη εκστρατεία.
Ετσι κύλησε το 2016 του Τσίπρα. Με τον Πρωθυπουργό σε διαρκή πόλεμο ενάντια σε εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς. Αντιπολίτευση εξωτερικού κατά του Σόιμπλε, του ΔΝΤ και λοιπών συνωμοτικών δυνάμεων. Αντιπολίτευση εσωτερικού κατά του παλαιού πολιτικού συστήματος, των media, ακόμη και κατά των απείθαρχων δικαστών.
Πρόκειται για ένα είδος αντιπολιτικής που ξέρει τι θέλει να καταστρέψει, αλλά δεν ξέρει τι θέλει να φτιάξει. Εχοντας απογυμνωθεί πολύ νωρίς από τις δογματικές της σταθερές –που βγήκαν όλες πλάνες -, η κυβέρνηση Τσίπρα κατέληξε να κάνει πολιτική για την πολιτική.
Το ερώτημα για το 2017 είναι πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτή η εξουσία. Εχει ο Τσίπρας καμιά ελπίδα να μετριάσει την εικόνα που καταγράφουν για τον ίδιο και την κυβέρνησή του οι δημοσκοπήσεις; Η απάντηση που δίνει, διά των πράξεών του, είναι διπλή. Πρώτον, με τα μέτρα για το χρέος και την ποσοτική χαλάρωση που υποτίθεται ότι θα οδηγήσουν σε επανεκκίνηση της οικονομίας. Και, δεύτερον, με γλυκαντικά, όπως το επίδομα στους συνταξιούχους, στοχευμένα σε αυτό που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αντιλαμβάνονται ως εκλογική τους βάση.
Η πρόσφατη εμπειρία –βλέπε κυβέρνηση Σαμαρά –δείχνει ότι τίποτε από τα δύο δεν αποδίδει. Τα μακροοικονομικά είναι πολύ «μάκρο-» για να έχουν αξία κοινωνικού βιώματος. Οι δε παροχές είναι αυτό που οι Αγγλοσάξονες λένε too little, too late. Πολύ λίγο, πολύ αργά.
Αρα, το χρήσιμο ερώτημα δεν είναι αν ο Τσίπρας μπορεί να αλλάξει τη μοίρα της κυβέρνησής του. Το ερώτημα είναι αν –και για πόσο –μπορεί να την αποφύγει.
Οι πολιτικοί –όπως και οι κανονικοί άνθρωποι –δεν αλλάζουν. Πρωθυπουργός δύο ετών, ο Τσίπρας έχει δείξει και ξαναδείξει από ποιο μέταλλο είναι φτιαγμένος. Ακόμη και τις στιγμές που παίρνει πόζα θεσμικής νηφαλιότητας, ακόμη κι όταν εμφανίζεται σαν αφομοιωμένος στην ευρωπαϊκή οικογένεια, μέσα του ελλοχεύει ο πολιτικός που απολαμβάνει τη σύγκρουση και το δράμα.
Για τον χρόνο δεν μπορεί κανείς να στοιχηματίσει. Αλλά για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσει ο Τσίπρας το άδειασμα της κυβερνητικής κλεψύδρας υπάρχουν ενδείξεις.
Ο Μάο έλεγε ότι η πολιτική είναι πόλεμος χωρίς αιματοχυσία. Η έκλειψη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν θα έχει αίμα. Θα έχει όμως πολύ πόλεμο.
