Αρχή καλός μας χρόνος, αλλά δεν θα πάει καλά με τις κομπίνες που ακούω. Ούτε αυτός ούτε οι επόμενοι.
Διότι τι ακούω; Επειδή η κυβέρνηση δεν αντέχει πολιτικά να νομοθετήσει τα μέτρα που ζητούν οι δανειστές, τους προσφέρει την επέκταση του κόφτη και μετά το 2018. Να στείλουν δηλαδή τον μουντζούρη στην επόμενη κυβέρνηση.
Την πιάσαμε την κομπίνα; Την πιάσαμε!
Θέλουν να δέσουν χειροπόδαρα και τους επόμενους. Κι επειδή οι δανειστές αρέσκονται να μας έχουν δεμένους, η κυβέρνηση τους προσφέρει προκαταβολικά τον… Μητσοτάκη στο πιάτο.
Η έξυπνη αυτή ιδέα συμφέρει ενδεχομένως την κυβέρνηση και τους δανειστές, αλλά όχι τη χώρα.
Υπάρχουν λοιπόν δυο – τρία προβληματάκια.
Πρώτον. Δικαιούται η κυβέρνηση να αναλαμβάνει δεσμεύσεις στο όνομα του προγράμματος πέραν της λήξης του προγράμματος που είναι το 2018;
Διότι αν χρειάζεται 4ο Μνημόνιο, να το πουν καθαρά. Να το κουβεντιάσουμε. Το αντέχουν;
Αλλά να περνούν στη ζούλα νέες μνημονιακές δεσμεύσεις για μετά το Μνημόνιο και χωρίς τα λεφτά του Μνημονίου είναι σκέτη κοροϊδία –επειδή η σημερινή πλειοψηφία δεν αντέχει να ψηφίσει ούτε το καλύτερο γκολ της αγωνιστικής!
Δεύτερον. Νομιμοποιείται η κυβέρνηση να αναλαμβάνει δεσμεύσεις για τη χώρα πέρα από τον κοινοβουλευτικό ορίζοντα της θητείας της;
Για το 2018, εντάξει. Οχι πως θα φτάσουν έως εκεί, αλλά ας πούμε ότι ελπίζουν να φτάσουν.
Από πού κι ώς πού όμως η σημερινή κυβέρνηση και χωρίς τη συναίνεση των υπολοίπων δεσμεύεται για πλεονάσματα δεκαετίας και κόφτη στο διηνεκές; Με ποια ανταλλάγματα και ποιες υποχρεώσεις της άλλης πλευράς;
Τρίτον. Δικαιούται η αντιπολίτευση (και κυρίως η ΝΔ) είτε από σκοπιμότητα είτε από βλακεία να κάνει την πάπια;
Δικαιούται δηλαδή να αφήσει να δεσμευτεί σήμερα η χώρα ώστε να λέει αύριο «Τι να κάνουμε, βρε παιδιά; Οι προηγούμενοι φταίνε που μας έδεσαν χειροπόδαρα!»;
Αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωσή της να προειδοποιήσει urbi et orbi ότι δεν αποδέχεται πρόσθετες υποχρεώσεις έξω από το πλαίσιο του προγράμματος που υπερψήφισε κι ότι δεν τη δεσμεύουν όταν η ίδια γίνει η κυβέρνηση.
Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει στις Βρυξέλλες –όπου, ούτως ή άλλως, δεν την πολυσυμπαθούν…
Αν λοιπόν η κυβέρνηση αντέχει να εκπληρώσει τις απαιτήσεις των δανειστών, ας το κάνει μόνη της. Χωρίς κομπίνες.
Αν δεν το αντέχει, να το πει. Να ζητήσει τη συναίνεση των υπολοίπων κι αν δεν τη λάβει, να πάμε σε εκλογές. Ο καθείς τις ευθύνες του.
Αλλά τότε δεν θα ψηφίσουμε για το Μνημόνιο ούτε για το ευρώ ούτε για την Ευρώπη.
Θα ψηφίσουμε τι χώρα θέλουμε να είμαστε.
