Καθώς οι ευχές για τον καινούργιο χρόνο θα συνεχίζονται μέχρι να κοπεί η τελευταία βασιλόπιτα του τελευταίου επαγγελματικού συλλόγου, η αγάπη θα είναι αυτή που θα πρωτοστατεί ως προσδοκία α λα μπρατσέτα με την υγεία. Εγκλωβίζοντάς μας στην καθόλου δημιουργική ασάφεια και γενικότητα της έννοιάς της. Θα ήθελα, για παράδειγμα, να ρωτήσω την τραγουδίστρια που αποσπάσματα από συναυλία της έβλεπα αυτές τις μέρες στην τηλεόραση, όταν παράχωνε το μικρόφωνο στη μασχάλη ώστε να σχηματίσει με τον δείκτη και τον αντίχειρα των δύο χεριών μια καρδούλα, τι ακριβώς εννοούσε; Και τι εννοούμε όταν αλληλευχόμαστε αγάπη; Να αγαπήσουμε ή να αγαπηθούμε; Να αγαπήσουμε ακόμη και αυτούς που μας έχουν βλάψει ή κακολογήσει; Αν αγαπήσουμε όμως τους εχθρούς μας, δεν θα είναι σαν να ρίχνουμε τους φίλους μας; Και είναι δυνατόν αυτό το σε ελεύθερη ερμηνεία αίσθημα να είναι τόσο σημαντικό όσο η υγεία;
Ερωτήματα και απορίες γιατί νομίζω ότι το παραξηλώσαμε με τον ουτοπικό λυρισμό. Η αγάπη είναι, όντως, πολύτιμο πράγμα. Και ο νόμος της αγοράς λέει ότι η μεγάλη προσφορά μειώνει την αξία. Ας διαφυλάξουμε λοιπόν την αγάπη που μπορούμε να δώσουμε. Ας μην την απαξιώνουμε, κατακερματίζοντάς τη, χαλαλίζοντάς την αριστερά και δεξιά. Αυτό δεν είναι μεγαλοψυχία. Αφελής κοελισμός (εκ του Κοέλιο) είναι. Προσωπικά, προτιμώ τον Γιώργο Χειμωνά, κατά τον οποίο όταν αγαπάς κάνεις ένδοξο έναν άνθρωπο και αυτή είναι η μόνη δόξα που θα γνωρίσει στη ζωή του. Ας κοιτάξουμε λοιπόν τριγύρω μας πόσοι αξίζουν να δοξάσουμε. Και ας κρατήσουμε μεγάλα κομμάτια αγάπης μόνο γι’ αυτούς.
