Το ύφος δεν κάνει μόνο τον άνθρωπο, κάνει και την εξουσία. Η ανακοίνωση του Μεγάρου Μαξίμου για την υπόθεση της Ολγας Γεροβασίλη λέει πολλά για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τον θεσμικό τους ρόλο: οι άνθρωποι που μιλούν εκ μέρους του Πρωθυπουργού αδυνατούν να διακρίνουν τη διαφορά και τα όρια ανάμεσα στην εκπροσώπηση του φυσικού προσώπου και στην εκπροσώπηση του θεσμού. Δυσκολεύονται να εκφραστούν ως δημοκρατική εξουσία, ως εκπρόσωποι ενός Πρωθυπουργού που, ακριβώς λόγω της ιδιότητάς του, είναι υποχρεωμένος να είναι «όλων των δημοσιογράφων» όπως είναι όλων των Ελλήνων. Εκφράστηκαν αγοραία και χύμα, προτίμησαν τη γλώσσα με την οποία κάνει καριέρα στα σόσιαλ μίντια ο Πολάκης. Και ακούστηκαν σαν πολιτικός υπόκοσμος.
Δεν είναι ακριβώς αυτός ο κόσμος που θα περίμενε κανείς να έχει εγκατασταθεί σε ένα πρωθυπουργικό γραφείο. Δεν είναι ένας κόσμος που μπορεί να συναντήσει κανείς στο Ελιζέ, στην Ντάουνινγκ Στριτ ή στο Παλάτσο Κίτζι –θα ήθελε πλέον να ελπίζει και στον Λευκό Οίκο. Οσο σκληρή ή άδικη και να είναι η δημοσιογραφική κριτική, στα γαλλικά, στα αγγλικά ή στα ιταλικά δεν μεταφράζονται ποτέ τα «ορφανά της δημοσιογραφίας» και τα «franchise του βούρκου» ούτε διατυπώνονται προτροπές για «τάμα στον Αγιο Βασίλη». Δεν είναι θέμα πολιτικού σαβουάρ βιβρ αλλά ένας στοιχειώδης κανόνας διασφάλισης του θεσμικού κύρους σου, κάτι δηλαδή που αφορά τη λειτουργία της ίδιας της δημοκρατίας.
Ακόμη χειρότερα, οι συντάκτες της ανακοίνωσης κατηγορούν σε κάποιο σημείο τον πρόεδρο της ΝΔ ότι γνωρίζει από «μαύρα» και για να «μην παρεξηγηθούν», όπως λένε, διευκρινίζουν ότι εννοούν «μαύρα ταμεία». Μα καλά, τι πίνουν;
