Το Κέντρο πάντα συνθέτει μετά από οξυμμένες περιόδους. Είτε ως διάλειμμα κυβερνητικό, αν και βραχύβιο (π.χ. ΕΠΕΚ μετεμφυλιακά). Είτε ως μέρος μιας προοδευτικής συμπαράταξης αν και με πιο ειδικά χαρακτηριστικά συνεχόμενων μετασχηματισμών (π.χ. ΠΑΣΟΚ μεταπολιτευτικά). Στην πρώτη ιστορική περίπτωση, το Κέντρο προσεταιρίστηκε την εθνικοφροσύνη. Στην δεύτερη, τον ριζοσπαστισμό με πυρήνα την εαμική ρητορεία.

Υπάρχει βέβαια και η τρίτη περίπτωση όπου το Κέντρο μεταπολεμικά διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο. Είναι το συναρπαστικό 1961 όπου όμως το Κέντρο, απαντώντας στο αίτημα κανονικότητας της εποχής περισσότερο καθόρισε τα πράγματα ως συνομοσπονδία δυνάμεων. Και σίγουρα υπό τη σφραγίδα του Γεώργιου Παπανδρέου. Οχι τυχαία, η Ενωσις Κέντρου αποτέλεσε το καλύτερο φρένο προς περαιτέρω ριζοσπαστισμούς. Ακόμη κι ο Καραμανλής το δήλωνε.

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις όμως υπάρχει κάτι βασικό: υλικά, υπάρχει χώρος για να ευδοκιμήσουν ιδέες κεντρώες. Και μεταπολεμικά, όπως και μεταπολιτευτικά, παρά τον ρεβανσισμό της Δεξιάς, ανασαίνει ένας τεράστιος δυναμικός κοινωνικός χώρος που προσδοκά και ελπίζει. Αυτός, προδιαγράφει και τα αιτήματα της εποχής.

Σήμερα; Οι τωρινές διεργασίες στον χώρο του Κέντρου μένει να δούμε αν έχουν τα χαρακτηριστικά κακής αντιγραφής ιστορικών περιόδων ή αποτελούν αναπόφευκτη διαδικασία της εποχής. Το Κέντρο αποτελεί και σήμερα μια επικράτεια που όμως συμπιέζεται. Κατ’ αχάς ταξικά. Για παράδειγμα, είναι τουλάχιστον γκροτέσκο σε μια κοινωνία που δεν ενθαρρύνει τον ελεύθερο επαγγελματία ή τον αυτοαπασχολούμενο να γίνονται ασκήσεις επί χάρτου για την πολιτική του εκπροσώπηση. Επίσης, όπως πολλοί ξεχνούν, το Κέντρο εκτείνεται από τις ριζοσπαστικές απολήξεις μέχρι τα μεταρρυθμιστικά οροπέδια. Δεν αποτελεί προνομιακό πεδίο κανενός μονοθεματικού μεσσιανικού λόγου.

Υπάρχει όμως η δυναμική που θα ξανακάνει το Κέντρο κάτι συμπαγές, αυτοτελές και μαζικό ή απλώς θα επαναδιεκδικείται από τις ρεαλιστικές στροφές του ΣΥΡΙΖΑ ή το νέο προφίλ της Νέας Δημοκρατίας; Κι εδώ ερχόμαστε στο νέο ποιοτικό στοιχείο της εποχής που καταδικάζει τον χώρο σε ετεροκαθορισμό: η ύπαρξη και η εφαρμογή του Μνημονίου αναγκαστικά φτιάχνει αμηχανία στο Κέντρο, στον βαθμό που ηγεμονικά του στελέχη έχουν εμπλακεί στην υπηρέτησή του. Ετσι, οι διεργασίες για νέο κόμμα οφείλουν να λάβουν υπόψη: τη μνημονιακή κόπωση των πάντων. Το αδιέξοδο του προγράμματος. Την κατάρρευση των μεσαίων στρωμάτων. Επίσης, ένα νέο Κέντρο θα πρέπει να απαντήσει αν θα θυσιαστεί ως κράμα ορθολογισμού στην ετερογένεια του ΣΥΡΙΖΑ (και άρα θα συμπράξει με αυτόν) ή αν θα λογίσει ως μόνο σοβαρό πόλο τη ΝΔ του Κυριάκου (και άρα θα καταγραφεί ως τάση του). Το Κέντρο μοιάζει μετέωρο σαν τη χώρα.

Τελευταία Νέα