Αναζήτηση
Η νέα χρονιά μπήκε για την κυβέρνηση όπως τελείωσε η προηγούμενη: με περίσσευμα υποκρισίας και με την «επικοινωνία» να παραμένει αντικαταστάτρια της πολιτικής.
Το αποκαλυπτικό γεγονός έχει σχέση με την κατάσταση στον χώρο της Υγείας. Μια έγκριτη ξένη εφημερίδα έστειλε στην Αθήνα δύο συντάκτες της, οι οποίοι μίλησαν με παράγοντες του χώρου και επισκέφτηκαν δημόσια νοσοκομεία. Οι πρώτοι τους είπαν αυτά που τους έδειξαν τα μάτια τους στα δεύτερα: υπάρχουν ελλείψεις σε προσωπικό και αναλώσιμα, είναι αυξημένος ο κίνδυνος λοιμώξεων και θνησιμότητας και οι συνθήκες είναι ασφυκτικές για ασθενείς και εργαζομένους. Θα μπορούσαν να προσθέσουν, εξίσου αντικειμενικά, και αυτό που ανέδειξε χθεσινό ρεπορτάζ των «ΝΕΩΝ»: τη σχεδόν πλήρη κατάργηση των κάθε είδους ειδικών αγωγών, παρά τη μεγάλη ευαισθησία που είχε δείξει ο πρόσφατα αντικατασταθείς υπουργός Παιδείας. Υπάρχει κάτι που να εκπλήσσει σε αυτές τις διαπιστώσεις ή κάτι που δεν γνωρίζουμε όλοι οι κατοικούντες στην Ελλάδα; Υπάρχει έστω ένας γιατρός, έστω ένας ασθενής, έστω ένας πολίτης που να γνωρίζει έστω έναν γιατρό ή έναν ασθενή που να μη θεωρεί ότι η Υγεία ψυχορραγεί στη χώρα μας;
Να που υπάρχει κάποιος: η κυβέρνηση. Για εκείνην έχει επιτελεστεί και επιτελείται «διαρκής και σταθερή προσπάθεια» που έχει «ενισχύσει την Υγεία σε όλα της τα επίπεδα». Οσοι πιστεύουν το αντίθετο έχουν πέσει, κατά τους γνωστούς-άγνωστους «κύκλους του Μαξίμου», στην παγίδα της «καταστροφολογίας» των μέσων ενημέρωσης (εγχωρίων τε και διεθνών πλέον), που μόνο μέλημα έχουν τη δημιουργία «εικόνας χάους για να πλήξουν την κυβέρνηση». Υπάρχει και μια άλλη ερμηνεία, που την οφείλουμε στον έως πρόσφατα θεωρούμενο σοβαρό, ίσως λόγω σύγκρισης με τον αναπληρωτή του, υπουργό Υγείας: αυτά λέγονται και διαδίδονται με στόχο «την κατάρρευση του Εθνικού Συστήματος Υγείας» –σμαραγδιού, ως γνωστόν, στο στέμμα της «αριστερής» κυβέρνησης.
Χειρότερη από τη μη παραδοχή της αλήθειας –που στο κάτω κάτω δεν αφορά και δεν αποδίδεται μόνο στην παρούσα κυβέρνηση –είναι η προσπάθεια οικοδόμησης μιας ψεύτικης πραγματικότητας. Λες και το γεγονός ότι τα αντληθέντα στοιχεία καλύπτουν, πράγματι, προγενέστερη περίοδο, εξουδετερώνει την επιστημονική και εμπειρική διαπίστωση ότι η κατάσταση έκτοτε όχι μόνο δεν έχει βελτιωθεί, αλλά έχει βαριά επιδεινωθεί. Λες και το επίθετο «εθνικό» (θα μπορούσε να ήταν και «λαϊκό») αρκεί για να προσδώσει θετικό χαρακτήρα σε πολιτικές δράσεις που, κατά τα άλλα, φέρουν τη σφραγίδα της αδράνειας ή της οπισθοχώρησης: επί της παρούσας κυβέρνησης, και παρά τις περί του αντιθέτου επανειλημμένες εξαγγελίες της, έχουν μειωθεί τόσο οι πόροι όσο και το προσωπικό στον χώρο της Υγείας. Λες και η «μεταστροφή» του σωματείου που εκπροσωπεί τους εργαζομένους στον χώρο της Υγείας, και το οποίο αποτελούσε «δύναμη του καλού» όταν κατήγγειλε τα ίδια πράγματα επί άλλων κυβερνήσεων, οφείλεται σε ιδεολογική παράνοια ή σε άνομα συμφέροντα και όχι στην αγωνία μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν και στα χειρότερα που έρχονται.
Ποτέ κανένας «κύκλος», ούτε καν στην πρώην Σοβιετική Ενωση, δεν μπόρεσε να πείσει ότι η εικονική πραγματικότητα είναι προτιμότερη από τη σκέτη πραγματικότητα. Απλώς αποκαλύφθηκε –και κατέρρευσε.
