Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για παλιό κρασί σε νέο μπουκάλι –αν το κρασί δεν είχε ξινίσει. Το να μιλάει η κυβέρνηση για προσλήψεις, εν προκειμένω στην Παιδεία, και μάλιστα μόνιμες, επιβεβαιώνει την προσήλωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο πελατειακό μοντέλο της Μεταπολίτευσης.
Το ότι αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το να στηλιτεύουν διαρκώς οι κυβερνώντες το κατά διατύπωσή τους «παλιό» στην πολιτική είναι ένα ζήτημα. Ενα άλλο ζήτημα όμως είναι ότι, με δεδομένες τις ασφυκτικές δεσμεύσεις του Μνημονίου, οι προσλήψεις αυτές δύσκολα μπορεί να υλοποιηθούν. Εξού και για να μη γίνει στην Παιδεία ό,τι έχει ήδη γίνει στην Υγεία, οι κυβερνώντες φυλάγονται. Από τις κυβερνητικές εξαγγελίες δεν είναι σαφές ούτε πόσες ακριβώς θα είναι οι προσλήψεις ούτε πότε ακριβώς θα γίνουν. Λογικό. Οι υποσχέσεις δεσμεύουν μόνο αυτούς που τις δίνουν –πόσω μάλλον αν είναι ασαφείς.
Ολα αυτά εντάσσονται στην πολιτική τού «λέγε λέγε για προσλήψεις, κάτι θα μείνει ως ελπίδα στα αφτιά των ενδιαφερομένων». Οι ενδιαφερόμενοι όμως είναι εξοργισμένοι κι έχουν πάψει να ακούνε. Το φανερώνει η χιονοστιβάδα –ασχέτως εποχικών καιρικών φαινομένων –των δημοσκοπήσεων που απειλεί την κυβέρνηση. Ακόμη χειρότερα: οι σποραδικές εξαγγελίες για προσλήψεις δεν συνιστούν σοβαρή πολιτική τόνωσης της απασχόλησης –κάτι που δεν μπορεί ούτως ή άλλως να προκύψει χωρίς μια σοβαρή αναπτυξιακή πολιτική. Το τελευταίο ελλείπει. Πλεονάζουν οι φόροι, ενώ οτιδήποτε θα μπορούσε να φέρει δουλειές –ας πούμε οι επενδύσεις που θα προσείλκυαν οι ιδιωτικοποιήσεις –αναβάλλεται διαρκώς για αργότερα. Συνεπώς τα περί προσλήψεων είναι λόγια που χάνονται στον παγωμένο αέρα.
