Στρατεύθηκε, λέει, στο κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Και άρον άρον αποστρατεύθηκε οικειοθελώς γιατί διαπίστωσε «προσωποκεντρική» κομματική λειτουργία, «νομικισμούς», «βερμπαλισμούς» και άλλα αποκαρδιωτικά στο «αντιδημοκρατικό μόρφωμα». Σαν να λέμε, διάλεξε να πάει διακοπές στη Μογγολία και έφυγε αιφνιδιασμένος από την ερημιά και το κρύο.
Το κατηγορώ του νεαρού στελέχους, που τοιχοκολλήθηκε στο facebook, δεν ήταν το πρώτο κρούσμα εσωκομματικής φαγούρας στο νεότευκτο κόμμα της Κωνσταντοπούλου. Είχαν προλάβει να βρουν την έξοδο και άλλοι, ακτιβιστές δημοσιογράφοι που είχαν εργαστεί για τη νομιμοποίηση του φαινομένου «Ζωή» αλλά και η άλλοτε σιαμαία της προέδρου Ραχήλ Μακρή.
Το ξεμάλλιασμα στα καμαρίνια έχει πάντα ενδιαφέρον. Στην περίπτωση της Κωνσταντοπούλου όμως θα μπορούσε κανείς να πει ότι δύσκολα θα έχει πολιτικό κόστος. Παρά τις προβλέψιμες εσωτερικές εκρήξεις, η ίδια δικαιούται, διαβάζοντας τις δημοσκοπήσεις, να θεωρεί το εγχείρημά της επιτυχημένο.
Το τι κάνει και το τι λέει η πρώην πρόεδρος της Βουλής –στις κάθε άλλο παρά σπάνιες για εξωκοινοβουλευτικό κόμμα εμφανίσεις της στα media –δεν έχει και τόση σημασία. Δεν έχει γιατί η ίδια έχει προλάβει από τη μέχρι τώρα πολιτεία της να κατοχυρώσει ένα πολιτικό brand. Εκπροσωπεί τον αντισυστημισμό χωρίς χαλινό, χωρίς πολιτικές ορθότητες και θεσμικές αναστολές, με κυνομαχικό ταμπεραμέντο. Ενσαρκώνει, δηλαδή, ένα πολιτικό προϊόν που έχει ακόμη ζήτηση.
Η ρόδινη ανάγνωση του εκλογικού μέλλοντος λέει ότι οι επόμενες κάλπες θα απονομιμοποιήσουν συντριπτικά τον λαϊκισμό. Οτι η Ελλάδα θα είναι το υπόδειγμα για το τι ακολουθεί τη διάψευση της μετα-πραγματικής, αντισυστημικής επαγγελίας. Ακολουθεί η εκλογική τιμωρία και η ιστορική λήθη.
Ακούγεται πολύ εύκολο για να βγει αληθινό. Ακούγεται λογικό ότι, μετά τη διάψευση της αυταπάτης, το εκλογικό σώμα θα μεταστραφεί. Ομως η διάψευση δεν οδηγεί αυτομάτως σε λύτρωση από την αυταπάτη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιμένουν να πιστεύουν ότι δεν ήταν λάθος η επαγγελία. Απλώς την πρόδωσαν εκείνοι που ανέλαβαν να την υλοποιήσουν.
Αυτό είναι και το μήνυμα της Κωνσταντοπούλου. Μήνυμα που μπορεί να συντηρηθεί ως φαντασιακό κεφάλαιο χάρη στον τρόπο που λειτουργεί σήμερα η ψηφιακή δημόσια σφαίρα.
Χάρη σε αυτήν, το φρόνημα μπορεί να αποδειχτεί για κάποιους ανθεκτικότερο από το βίωμα. Συνέβη και το μακρύ καλοκαίρι του 2015: Οι κλειστές τράπεζες δεν ήταν, όπως περίμενε τότε το παλαιό πολιτικό σύστημα, ο τάφος του λαϊκισμού. Αντιθέτως. Ηταν το πρελούδιο της εκλογικής του αναβάπτισης.
Ετσι και τώρα. Η ΝΔ έχει αρχίσει ήδη να προβάλλει εαυτήν ως την πρώτη παραδοσιακή ευρωπαϊκή δύναμη που θα ξαναπάρει τα ηνία από τους λαϊκιστές. Ακόμη κι αν το καταφέρει, αποκλείεται να ζήσει σε μια μονόχρωμη μετεκλογική μακαριότητα.
Ποσοτικά, οι θύλακοι του αντισυστημισμού φαίνονται τώρα αμελητέοι. Ομως έχουν δείξει πώς μέσα στη Βουλή μπορούν να αποκτούν ασύμμετρο ρόλο. Εχουν δείξει πώς μπορούν να σταδιοδρομούν ως δυνάμεις διαρκούς αντικοινοβουλευτικής δολιοφθοράς –κόκκινες ή μαύρες.
Τελευταία Νέα