Ο φόβος μυρίζει πάντα το ίδιο.
Το ίδιο και η μυρωδιά του φυγάδα
Λουίς Σεπούλβεδα, «Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό»
Ποιοι είναι και τι πράγματι θέλουν οι κυβερνώντες; Τι γνωρίζουν και τι [υποκρίνονται ότι]αγνοούν;
Ας επιχειρήσουμε να καταγράψουμε τις Δέκα Εντολές της Διακυβέρνησης.
– Δεν πειράζει να παγιδεύεις τη Δημοκρατία υπερβαίνοντας συνεχώς τα δημοκρατικά όρια του θεσμικού αυτοκαθορισμού [με άσκοπους ή σκόπιμους τακτικισμούς].
– Δεν είναι κακό να μεταθέτεις τον αυταρχισμό του Κράτους στον λαϊκισμό του πλήθους και να παραδίδεις τη μορφή του Πολιτεύματος στην άμορφη μάζα της Πλατείας.
– Δεν απαγορεύεται να δημιουργείς «ένα καθεστώς [sic] του λαού» [κατά Μαρξ], το οποίο όμως μετουσιώνεις σιγά σιγά σ’ έναν εργαλειακό» λαό [!] του καθεστώτος».
– Δεν είναι ηθικά ανέντιμο να συκοφαντείς φίλους και εχθρούς κατά περίσταση και περίπτωση.
– Δεν αναγνωρίζεται ιστορική υποχρέωση τού να μην ανοίγεις νέα κοινωνικά ρήγματα αντί να κλείνεις τις παλιές πληγές.
– Επιτρέπεται να επευφημείται η οικονομική αστάθεια/ανατροπή και η κοινωνική απρέπεια/αποδιοργάνωση γιατί έτσι φαίνεται «ποιος είναι γνήσιος επαναστάτης».
– Επιτρέπεται η εκμετάλλευση του πολιτικού χρόνου για την απόσβεση παλαιών αμαρτιών και για προ-πληρωμή σημερινών «αποθησαυρίσεων».
– Επιτρέπεται η χρησιμοποίηση του Κράτους ως εργαλείου καταπίεσης [ιδεολογικής ή συμφερόντων] ώστε η κυρίαρχη διάκριση να μην είναι «πλειοψηφία/μειοψηφία» αλλά «δικός μας υποταγμένος πιστός/εχθρός μας ανυπότακτος άπιστος».
– Επιτρέπεται η προβολή της αβουλίας σαν ένδειξη «βάθους σκέψης» και της ευτέλειας σαν απόδειξη εναλλακτικής [α]κοινωνικής συμπεριφοράς.
– Επιτρέπεται η ακροβατική [αυτοκτονική;] ισορροπία ανομίας και ακραίων πολιτικών ανοιγμάτων[επί της δοκού της διπροσωπίας και του ηθικού μειονεκτήματος].
Αν ούτως έχουν τα πράγματα [ή έστω οι αντιλήψεις/πρακτικές ορισμένων κυβερνώντων] η υπόλοιπη κοινωνία πρέπει να συμφωνήσει ότι δεν νοείται Δημοκρατία της αν-ελευθερίας ούτε κατανομή δικαιωμάτων με το κομμάτι ή τα φρονήματα. Δεν νοείται να τους παρατηρούμε απαθείς «να κάνουν ό,τι νά ‘ναι» και να μην αντιλέγουμε όταν «το ερμηνεύουν όπως τους έρθει» [sic volo, sic iubeo].
Παρά τη μουμιοποίηση των σταλινικών καθεστώτων φαίνεται ότι στη χώρα μας υπάρχουν ακόμα πιστοί της ανα/γέννησης κι επανεμφάνισης «διατετηρημένων πολιτικοδιαχειριστικών πτωμάτων» [όπως στις σχετικές ταινίες ιλαροτρόμου].
Το ερώτημα είναι πού βρίσκεται και πού λουφάζει [και ώς πότε;] η άλλη Αριστερά, η αστική Αριστερά της ανανέωσης και ποια είναι η εναπομείνασα αν[τ]οχή των μη ανηκόντων αριστερών. Ας ευχηθούμε το 2017 να ανατείλει με τη νέα, πραγματική αυτήν τη φορά, ελπίδα.
ΥΓ1: Αν κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους ιδιοκτήτες της Ιστορίας, κάποιοι άλλοι πρέπει να τους μιλήσουν για τη εκδίκηση της ιστορικής υπεξαίρεσης.
ΥΓ2: «Τα παλιά χρέη δεν πληρώνονται και τα καινούργια τα αφήνουμε να παλιώσουν» [Β. Πήττας, Το ποτάμι της σιωπής].
