Σε ένα ξέφωτο του Μέλανα Δρυμού –ή σε μια σπηλιά στα Απαλάχια Ορη –μαζεύονται κάθε τόσο τα πιο κακά και φθονερά πλάσματα του κόσμου τούτου. Το παγκόσμιο, παλιό κατεστημένο δηλαδή. Τα Γκρέμλινς και τα Ορκς, οι μητριές της Σταχτοπούτας και της Χιονάτης, οι κακοί λύκοι όλων των παραμυθιών, αιμοσταγείς καπιταλιστές, αιμοβόροι τραπεζίτες, ειδεχθείς ιμπεριαλιστές και φυσικά ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ –που «σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει ο Μάρξ» σε αντίθεση με τον Πίτερ, τον Γιόχαν και τον Φρανς που «σαν ήρωες έπεσαν κάτω από τα τανκς» σύμφωνα με τον αδόμενο από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου παιάνα. Ολοι αυτοί, λοιπόν, ποιον λέτε ότι έχουν βάλει στόχο; Ποιος είναι ο ύψιστος εχθρός του παλιού κόσμου που πασχίζουν να εξολοθρεύσουν με χτυπήματα κάτω από τη μέση; Η αριστερή μας κυβέρνηση, ο φόβος και ο τρόμος της παγκοσμιοποίησης, τα άξια παλικάρια της δρακογενιάς όπως ο Τσίπρας, ο Παππάς και ο Πολάκης. Και βάζουν τους εξωνημένους δημοσιογράφους και γράφουν βορβορώδη ψέματα σε κάτι παλιοφυλλάδες όπως οι «Financial Times» και ο «Guardian» –που εμείς, και Βενεζουέλα να γίνουμε και χαρτί τουαλέτας να μην έχουμε, ούτε στον απόπατο δεν θα τις χρησιμοποιούμε.
Για να σοβαρευτούμε τώρα, η διαφορά του παιδιού από τον ενήλικο είναι ότι το παιδί θέλει να προσαρμόσει την πραγματικότητα στην επιθυμία του ενώ ο ενήλικος προσπαθεί να προσαρμόσει την επιθυμία του στην πραγματικότητα. Ετσι, όταν ένα παιδί ερμηνεύει την πραγματικότητα με τον ονειρικό σουρεαλισμό των αδελφών Γκριμ, έχουμε παραμύθι. Οταν μια κυβέρνηση κάνει το ίδιο, έχουμε ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
