Υπάρχει ένα είδος στελεχών που από πρωτοβουλία σε πρωτοβουλία, από φόρουμ σε φόρουμ και, ενίοτε, από κόμμα σε κόμμα έχουν ζήσει όλη την κεντροαριστερή περιπέτεια. Αυτοί οι θαλασσοδαρμένοι Σεβάχ της Κεντροαριστεράς βλέπουν σήμερα την πρωτοβουλία των τριών –Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Φλωρίδης –να εξελίσσεται σε κάτι παραπάνω από άθροισμα τριών φιλοδοξιών που συντηρήθηκαν σε εξωκοινοβουλευτικές θερμοκοιτίδες.
Πώς ορίζουν αυτό το «παραπάνω»; Κάτι σαν «Ποτάμι Νο 2». Μια δεύτερη, βελτιωμένη έκδοση του εγχειρήματος του Θεοδωράκη. Θα μοιάζει, φαντάζονται, με Το Ποτάμι, γιατί θα έχει την ίδια μεταρρυθμιστική ατζέντα. Και δεν θα μοιάζει, γιατί θα έχει θεραπευτεί η απολιτική χαλαρότητα που καταδίκασε την πρώτη έκδοση σε στρατηγική αμηχανία.
Αλλωστε, Το Ποτάμι δεν είναι απλώς παρατηρητής στην προσπάθεια των πρώην υπουργών. Εχει ακροβολίσει στελέχη του στις διαδικασίες κυοφορίας του νέου κόμματος –έστω κι αν επισήμως ο Θεοδωράκης εξακολουθεί να τηρεί στάση αναμονής.
Πρόκειται για μία ανάγνωση που αναγνωρίζει στους τρεις ως πλεονέκτημα εκείνο που πολλοί αντιλαμβάνονται ως το μεγαλύτερό τους μειονέκτημα: την πολιτική τους προϋπηρεσία.
Στέλεχος του οποίου η πολιτική ωριμότητα συνέπεσε με τον εκλογικό κατακλυσμό του 2012, η Αννα Διαμαντοπούλου συνοψίζει την καμένη γενιά της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας. Εχοντας, μέχρι το 2012, περάσει όλη την ενήλικη ζωή της σε αξιώματα, από νομάρχης στην Καστοριά μέχρι επίτροπος στις Βρυξέλλες, η Διαμαντοπούλου είναι, όπως και οι εταίροι της στο εγχείρημα, ευάλωτη στην εμπεδωμένη καχυποψία κατά του παλαιού πολιτικού συστήματος.
Αυτή η καχυποψία είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο οι πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ αναζητούν μια φόρμα εκλογικής επανόδου που δεν θα μυρίζει ΠΑΣΟΚ –με την υπόρρητη αυτοπεποίθηση ότι οι ίδιοι δεν έχουν υποστεί τη φθορά του κόμματος που τους εκκόλαψε. Μέχρι στιγμής πάντως προσπαθούν σχολαστικά να μη δώσουν την εντύπωση ότι ανταγωνίζονται τον μητρικό τους φορέα.
Η Χαριλάου Τρικούπη, από την άλλη, είναι άστοργη μάνα. Το μήνυμά της είναι «ή με τη Συμπαράταξη ή με τα μαγαζάκια». Ως το μόνο συγκροτημένο σχήμα που μπορεί να προσφέρει στα στελέχη του χώρου ρεαλιστικές πιθανότητες (επαν)εκλογής, το ΠΑΣΟΚ επιλέγει να αντιμετωπίσει την πρωτοβουλία των τριών από ηγεμονική θέση.
Ηδη βλέπει κανείς τα σπέρματα ενός νέου μικροδιπολισμού στον χώρο της βυθισμένης πασοκικής ηπείρου. Η επανενεργοποίηση της Διαμαντοπούλου έχει αναζωπυρώσει τη φιλολογία για το ποιος διεκδικεί και ποιος νέμεται τη σημιτική κληρονομιά. Καθώς και τη φημολογία για το ποιος ορέγεται χαρτοφυλάκια σε μια νεομητσοτακική κυβέρνηση.
Το κόμμα των τριών θα επιχειρήσει να αναδυθεί διά της περιφέρειας –με μια καμπάνια ιδρυτικών εκδηλώσεων σε τέσσερις επαρχιακές πόλεις. Πρόκειται για επιλογή που, διαβασμένη ανάποδα, μαρτυρεί την ανομολόγητη αγωνία του μεταπασοκικού εκσυγχρονισμού. Την αγωνία μήπως τα όριά του ταυτίζονται με τα όρια της Δημοκρατίας του «Φίλιον».
