Οπως οι εμμονές πληρώνονται στη ζωή, έτσι και στην πολιτική κοστίζουν ακριβά οι ιδεοληψίες. Πάρτε τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει ανόρεχτα τις ιδιωτικοποιήσεις. Υλοποίησε αναγκαστικά αυτές που είχαν δρομολογήσει οι προηγούμενοι –αν και όχι χωρίς φωνήεντα από δικούς της. Και τις αξιοποίησε κατά περίπτωση κάνοντας τα γνωστά παιχνίδια εξουσίας που της αρέσουν στο εσωτερικό. Σαν συνολική πολιτική όμως τις κάνει διαρκώς πίσω. Γιατί; Διότι δεν τις πιστεύει. Και διότι τις φοβάται –με την έννοια ότι απελευθερώνουν αντιπαραθέσεις μεταξύ μεγαλοστελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Η επιλογή της αναβολής δημιουργεί όμως μια παράδοξη κατάσταση. Οι ιδιωτικοποιήσεις θα έφερναν ανάπτυξη και απασχόληση. Θα έδιναν επίσης ένα ισχυρό σήμα σε δανειστές, επενδυτές και αγορές ότι οι κυβερνώντες έχουν πάρει τη στροφή και από τον αρνητισμό των μονίμως μειοψηφούντων διολισθαίνουν προς τον ρεαλισμό μιας Αριστεράς που αντιλαμβάνεται ότι, ως εξουσία, δεν έχει την πολυτέλεια να λειτουργεί εκτός τόπου και χρόνου. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Οπότε, αντ’ αυτού, οι κυβερνώντες αναγκάζονται να παίρνουν διαρκώς υφεσιακά μέτρα. Το κύμα των φόρων που έχει χτυπήσει την ελληνική οικονομία στο ξεκίνημα του 2017 είναι χαρακτηριστικό. Στην ίδια οδυνηρή γραμμή είναι και η συζήτηση για αφορολόγητο στα 5.000 ευρώ –που δεν το ζητεί μόνο το ΔΝΤ αλλά όλοι οι δανειστές ως εξασφάλιση για τη δημοσιονομική τροχιά από το 2018 και μετά.
Οι κυβερνώντες βαυκαλίζονται ότι στρέφουν τα υφεσιακά μέτρα κατά των προνομιούχων –δηλαδή της μεσαίας τάξης που δεν τους ψηφίζει. Ωστόσο, η προβολή του ταξικού πολέμου πάνω στις πολιτικές του Μνημονίου συνιστά φενάκη. Τα υφεσιακά μέτρα τα πληρώνουν όλοι. Σε μια οικονομία μονίμως κολλημένη είναι κυρίως οι φτωχοί που φτωχοποιούνται περισσότερο. Ενώ η προστασία που πωλείται σε δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους είναι άχρηστη αν τα παιδιά τους δεν μπορούν να βρουν δουλειά ή αμείβονται με ψίχουλα σε συνθήκες μερικής απασχόλησης –πόσω μάλλον με μπλοκάκι.
Ολα αυτά εξηγούν τον καταποντισμό των κυβερνώντων στις δημοσκοπήσεις. Αλλά και την πολιτική τους απομόνωση. Στην πραγματικότητα, η πολιτική τους δεν ωφελεί κανέναν –κάτι που εξηγεί και το εύρος της απαξίωσής τους.
Τελευταία Νέα