Οι κυβερνήσεις που διαισθάνονται ότι περιέρχονται σε πολιτική απομόνωση φαίνεται ότι χρειάζονται κάποιον που να αλυχτά. Και η συγκεκριμένη τον βρήκε στον Παύλο Πολάκη.
Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας με την αυθαιρεσία, τους τραμπουκισμούς, τον απύλωτο λόγο και την εμμονή του σε αναφορές που παραπέμπουν στο αποχετευτικό σύστημα (βόθροι, οχετοί, λύματα) είναι ένας συνδυασμός μπράβου και κλόουν που μόνο καλό δεν κάνει στο προφίλ οιασδήποτε κυβέρνησης, ακόμη και αυτής. Ωστόσο διασώθηκε στον προ διμήνου ανασχηματισμό. Κάτι λέει αυτό.
Ο συγκρουσιακός κουτσαβακισμός που τον χαρακτηρίζει είναι αντιπροσωπευτικός ενός ανθρωπότυπου που δεν τον λες και σπάνιο στην ελληνική κοινωνία. Ο Πολάκης είναι ο ξερόλας ταξιτζής που για να μην τον πάρει ο ύπνος στο τιμόνι φαντασιώνεται ότι όλη η οικουμένη συνωμοτεί εναντίον αυτού του ιδίου, ο οδηγός που διπλοπαρκάρει, κλειδώνει το αυτοκίνητο και φεύγει, ο τύπος που κατεβάζει καντήλια στην ταβέρνα γιατί του φάνηκε λίγη η ντομάτα στη χωριάτικη. Που βρίζει και που απειλεί –αλλά, ΟΚ, αλυχτά μόνο, δεν δαγκώνει. Και που είναι εύκολο να τον παραμυθιάσεις με μεγάλα λόγια όπως όλους σχεδόν τους καβγατζήδες.
Ακριβώς στο σημείο αυτό έγκειται και η τραγικότητα αυτών των χαρακτήρων. Το κόμμα που επέβαλε τον «πολακισμό» του ως κανονικότητα δεν το έχει σε τίποτα να τον καρατομήσει ώστε να πλασάρει την αποπομπή του ως πολιτικό πολιτισμό. Τότε εγώ, που συγκινούμαι από τους δραματικούς ρόλους, μπορεί και να τον λυπηθώ.
Τελευταία Νέα