Ακόμη και την εποχή των μολυβένιων χρόνων που είχε γίνει κάπως εκδικητικό, το ιταλικό κράτος δεν ήταν λιγότερο δημοκρατικό από το γαλλικό. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε τη Γαλλία του Μιτεράν να παρέχει ένα είδος πολιτικού ασύλου στους Ιταλούς που καταζητούνταν στη χώρα τους για τρομοκρατία. Το Παρίσι αναγνώριζε τότε μια πολιτική διάσταση στην αντιεξουσιαστική δράση κατά του ιταλικού κράτους. Η ανατρεπτική διάθεση ήταν μια πολιτική πράξη. Και οι ιδέες, ήταν το σκεπτικό, προστατεύονται έστω και αν συνοδεύονται από παράνομες πράξεις. Προστατεύονται όχι μόνο από ένα κράτος, το ιταλικό, που ήθελε να τιμωρήσει τους επίδοξους ανατροπείς του. Αλλά και σε ένα κράτος, το γαλλικό, το οποίο ήθελε να αποδείξει ότι ήταν ένα κράτος δικαίου στην πιο αγνή μορφή του.

Είναι ακριβώς αυτό που καλείται να αποδείξει σήμερα το ελληνικό κράτος με την υπόθεση της έκδοσης των οκτώ Τούρκων. Το Ανώτατο Δικαστήριο θα κρίνει σε λίγες ημέρες εάν η Τουρκία είναι ένα κράτος δικαίου ικανό να προστατεύσει τα δικαιώματα των πολιτών του που κατηγορούνται για πραξικόπημα. Στην ουσία, όμως, αυτό που θα φανεί από την απόφαση είναι τι σόι κράτος δικαίου είναι το ελληνικό. Θα φανεί εάν μπορεί να σηκώσει το βάρος της υπεράσπισης των δικαιωμάτων μιας ομάδας ανθρώπων για τους οποίους κανείς δεν αμφιβάλλει ποια θα είναι η τύχη που τους περιμένει στη χώρα τους ή εάν θα θυσιάσει τις αρχές του υποταγμένο στον φόβο του ή παρασυρμένο από έναν κάποιον κυνισμό.

Η φιλόξενη Γαλλία του Μιτεράν δεν υπάρχει πια, τελείωσε με την υστερική Γαλλία του Σαρκοζί. Υπάρχει όμως η απειλητική Τουρκία του Ερντογάν. Και αν κρίνει κανείς από τις κυβερνητικές δηλώσεις για τους 8, υπάρχει και μια μάλλον χαμένη Ελλάδα.

Τελευταία Νέα