Ανάλογα με την εποχή ευδοκιμούν και οι ιδέες. Ο Μαρξ για παράδειγμα, αν μπορούσε να κάνει άλμα στον χρόνο για να οσμιστεί όσα συμβαίνουν σήμερα, πιθανόν να αναθεωρούσε την άποψή του για το ποιο είναι τελικά το όπιο του λαού.
Κατά τους σύγχρονους στοχαστές, το σύγχρονο αφιόνι είναι μια δερμάτινη σφαίρα που κυλά στο πράσινο χαλί ή κουρνιάζει στο αριστερό πόδι του Θεού από την Αργεντινή που ενώνει τους πιστούς όλων των θρησκειών.
Ανθρώπινες μάζες κάθε χρώματος και φυλής, κάθε κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής τάξης συνωστίζονται στους τόπους προσκυνήματος, έτοιμες να καθαγιάσουν τις προσπάθειες που στα μάτια τους εμφανίζονται ως θαύματα.
Το δερμάτινο τόπι αποτελεί σταθερή αξία στη φαρέτρα της πολιτικής που αναζητά λαϊκά ερείσματα για την επιβίωσή της.
να πετύχεις σ’ αυτό το πεδίο είναι
να βρεις ένα πλήθος που κινείται προς μια κατεύθυνση και να τεθείς επικεφαλής του.
Και το ποδόσφαιρο αποτελούσε ανέκαθεν κορυφαίο προορισμό.
Οι Κινέζοι ανακάλυψαν τη δύναμή του στην πολιτική με μεγάλη καθυστέρηση.
Ο θαυμασμός που εκφράζει για τη στρογγυλή θεά και τους αγίους της ο ηγέτης της Κίνας Σι Τζινπίνγκ προκαλεί τριγμούς στο μαυσωλείο του Μάο, απέναντι από την Απαγορευμένη Πόλη.
Πολλοί φοβούνται πως θα ακουστούν μέχρι και ποδοβολητά αν τελικά οι εκφραστές του κρατικού καπιταλισμού καταφέρουν να πείσουν –με το αζημίωτο –το πολυτιμότερο πετράδι του ποδοσφαιρικού στέμματος, τον Λιονέλ Μέσι, να γίνει νέος Μάρκο Πόλο.
Σε παρόμοιες περιπτώσεις, τη βρώμικη δουλειά αναλαμβάνουν προσκυνητές του χρήματος που στις επαγγελματικές τους κάρτες γράφουν «ατζέντης».
Είναι αυτοί που οσμίζονται τις ευκαιρίες όπως τα σαρκοβόρα πουλιά την πτωμαΐνη και αντιμετωπίζουν τους διψασμένους για ποδόσφαιρο Κινέζους σαν τους απομονωμένους ιθαγενείς του Αμαζονίου, τους Kawahiva, πουλώντας τους φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Η πολιτική του ποδοσφαίρου είναι το επόμενο πεδίο όπου διεκδικεί δόξα το καθεστώς του Πεκίνου, που παρά τις συνεχιζόμενες αποτυχίες ονειρεύεται την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου μέσα στη Φωλιά του Πουλιού.
