Αν ρωτήσεις δημοσιογράφους ή πολιτικούς στην Ισπανία γιατί στη χώρα της Ιβηρικής δεν παρατηρείται η ίδια άνοδος του ακροδεξιού λαϊκισμού όπως σε αλλού στην Ευρώπη, οι απαντήσεις είναι πολλές. Οτι οι Ισπανοί έδειξαν συμπόνια στα μεταναστευτικά κύματα της δεκαετίας του ’60, ότι είναι σχετικά εύκολο να ενσωματωθούν οι Λατινοαμερικανοί που μιλούν την ίδια γλώσσα και είναι χριστιανοί και ότι οι πρόσφατες μνήμες του φασισμού υπό τον δικτάτορα Φράνκο έχουν εξοικειώσει τη χώρα με τον εξτρεμισμό.
Αυτά όμως μπορεί να μην ισχύουν τη νέα χρονιά. Παρότι ακροδεξιά κόμματα δεν έχουν κατορθώσει να εκλέξουν ούτε έναν βουλευτή στο εθνικό Κοινοβούλιο ή στα 17 περιφερειακά Κοινοβούλια τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, η Ισπανία φαίνεται ότι σύντομα θα αποτελέσει εύφορο έδαφος για τα ακραία κινήματα που εμφανίζονται. Το μόνο που φαίνεται να λείπει στην ισπανική Ακροδεξιά, προς το παρόν, είναι ένας χαρισματικός ηγέτης που θα υπονομεύσει την καθεστηκυία τάξη.
ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΘΟΡΑ. Η αντίδραση στα μεταναστευτικά κύματα αλλά και στο κατεστημένο είναι το ίδιο έντονη στην Ισπανία, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Καταγράφεται από το 2006, όταν οι Ισπανοί δήλωναν στις δημοσκοπήσεις ότι οι ξένοι, που εκπροσωπούσαν τότε το 12% του πληθυσμού, αποτελούν το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη χώρα. Μετά ξέσπασε η οικονομική κρίση και τα σκάνδαλα διαφθοράς των μεγάλων πολιτικών κομμάτων και τα δύο αυτά θέματα κυριάρχησαν στις ανησυχίες των πολιτών, αυξάνοντας την αντίδραση στο κατεστημένο.
Για παράδειγμα, το κόμμα Vox. Στις 20 Ιουνίου, μέλη του ακροδεξιού κόμματος ταξίδεψαν στο Γιβραλτάρ και ξεδίπλωσαν μια τεράστια ισπανική σημαία, ως αντίδραση στους Βρετανούς. Οι ψηφοφόροι δεν συγκινήθηκαν. Το κόμμα είχε πάρει 244.000 ψήφους στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο το 2014, έπεσε στις 58.000 στις ισπανικές εκλογές του Δεκεμβρίου 2015 και ακόμα πιο χαμηλά στις 46.000 ψήφους στις επαναληπτικές εκλογές έξι μήνες αργότερα, λίγο μετά το χάπενινγκ στο Γιβραλτάρ. Τώρα ο ηγέτης του κόμματος Σαντιάγο Αμπασκάλ αναζητά έμπνευση στο Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας.
ΤΑ ΣυΣΣΙΤΙΑ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ. Το κενό που υπάρχει στην «ακροδεξιά αγορά» θέλει να εκμεταλλευθεί και ένα άλλο κόμμα, το HSM, που μελετά και αντιγράφει τη Χρυσή Αυγή.
Εγινε γνωστό από καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, έφτιαξε συσσίτια «μόνο για Ισπανούς» και έχει συνθήματα εναντίον των μεταναστών, εναντίον του φιλελευθερισμού και υπέρ των «πατριωτών».
Πολλοί αρνούνται να πάρουν σοβαρά το Hogar Social Madrid (Κοινωνική Εστία Μαδρίτης), καθώς ποτέ δεν έχει πάρει μέρος στις εκλογές.
Ομως αυτό δεν εμποδίζει την ιδιαίτερα φιλική προς τα ΜΜΕ αρχηγό του Μελίσα Ντομίνγκες να εμφανίζεται σε εφημερίδες και τηλεοράσεις ως το σύγχρονο πρόσωπο της Ακροδεξιάς στην Ισπανία. «Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στη φάση δημιουργίας του κοινωνικού δικτύου μας» διακηρύσσει η Ντομίνγκες από το κτίριο που το κόμμα της έχει καταλάβει παράνομα στο κέντρο της Μαδρίτης και το έχει μετατρέψει σε κεντρικά γραφεία.
Τα ακροδεξιά κόμματα στην Ισπανία βασίζονται κυρίως στη νοσταλγία για τον Φράνκο και τους φαλαγγίτες του. Ομως για να ξεχωρίσουν θα πρέπει να ξεπεράσουν τον μεγαλύτερο παράγοντα που εμποδίζει την ανάπτυξή τους: το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα που έχει την ηγεμονία μεταξύ των ακροδεξιών Ισπανών.
Υπολογίζεται ότι ποσοστό άνω του 80% όσων αυτοπροσδιορίζονται ως ακροδεξιοί στην Ισπανία ψήφισαν τον Μαριάνο Ραχόι στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.
