Εβδομήντα χρόνια μετά την ιστορικότητα του Εμφυλίου. Σχεδόν σαράντα από την ποιητικότητα του Σαββόπουλου όταν έγραφε «… κι οι δυο Ελλάδες σιγοπίνουν το ποτό». Τριάντα πέντε από την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης που ψήφισε η πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου αποκαθιστώντας ιστορικά, κοινωνικά και οικονομικά εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες –και πολλές άλλες σχετικές επετείους, εθνικές και προσωπικές. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διαμόρφωσε ξανά μια κοινωνία δυο ταχυτήτων και διαφορετικών ευκαιριών. Χωρίς ιδεολογικό, έστω και προσχηματικό, πρόσημο. Μόνο με απροκάλυπτη μικροπολιτική σκοπιμότητα. Οι δύο Ελλάδες είναι πάλι εδώ. Η Ελλάδα του Δημοσίου και η Ελλάδα του ιδιωτικού τομέα. Οι αμνοί και τα ερίφια. Η Ελλάδα που πληρώνεται και η Ελλάδα που πληρώνει. Η μία της κομματικής ασφάλειας και η άλλη της επαγγελματικής επισφάλειας. Από τη μία η επιβράβευση του καιροσκοπικού βολέματος και από την άλλη η σκληρή τιμωρία της εργασιακής ανάπτυξης. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, το 2016 το Δημόσιο αυξήθηκε κατά 6.803 άτομα, συμπαρασύροντας, λόγω προσλήψεων, το κόστος εργασίας σε αύξηση 4,5%. Ενώ, μόνο τον Νοέμβριο του 2016, 37.667 ιδιωτικοί υπάλληλοι έχασαν τη δουλειά τους και, μέσα στον χρόνο, το κόστος εργασίας στον ιδιωτικό τομέα μειώθηκε, λόγω απολύσεων, κατά 3,1%.
Εκτός από τους αριθμούς υπάρχουν και οι άνθρωποι, έλεγαν κάποτε οι σημερινοί κυβερνώντες. Εκτός από τις ιδεοληπτικές κορόνες υπάρχουν και οι αριθμοί θα μπορούσε να τους πει κάποιος σήμερα. Σιγά όμως μην ιδρώσει κανένα αφτί. Το ψέμα διαδέχεται η κυνική παραδοχή της αλήθειας. Λάθος έκανα λόγο πριν για δυο Ελλάδες. Μια Ελλάδα και ένας κομματικός στρατός.
