Είναι, από μια άποψη, το δημόσιο πρόσωπο που ακόμη και αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να ανακαλύψουμε. Γιατί ο άνθρωπος που έπεισε χιλιάδες έλληνες πολίτες αλλά και λειτουργούς της ελληνικής Δικαιοσύνης ότι θα διαθέσει 600 δισ. για να εξαφανίσει το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος, είναι απλώς η πιο ανορθολογική εκδοχή ενός ήδη ανορθολογικού πολιτικού λόγου, το κωμικό κρεσέντο μιας ήδη γκροτέσκας ρητορικής που, όπως είναι εμφανές πλέον, συνέβαλε στη διαιώνιση της κρίσης.
Το φαινόμενο Σώρρα άνθησε εκεί όπου η υπόσχεση της κατάργησης του Μνημονίου με έναν νόμο και ένα άρθρο έστειλε ένα κόμμα στην εξουσία. Εκεί όπου ήταν αρκετή η υπόνοια περί χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας από τους Ρώσους και τους Κινέζους για να μπει κανείς στη Βουλή ως αρχηγός κόμματος κι εκεί όπου η άποψη ότι η Ελλάδα έχει ικανές ποσότητες μαστίχας για να χτίσει μια θαλερή οικονομία που δεν θα έχει ανάγκη κανέναν γίνεται δεκτή με θυελλώδη χειροκροτήματα από το κοινό.
Ο Σώρρας δεν θα μπορούσε να υπάρξει παρά σαν γραφική περίπτωση της τηλεοπτικής ζώνης του λυκόφωτος εάν έμεναν στην ίδια σκοτεινή περιοχή οι θεωρίες συνωμοσίας, ο καταγγελτικός λόγος περί εθνικών προδοτών και ένας φανατισμός που εκφράστηκε άλλοτε με καθαρό πολιτικό μίσος και κάποτε με υστερικές λοιδορίες απέναντι στο υποτιθέμενο «μέτωπο της λογικής». Αλλά δεν έμεινε εκεί. Αυτή η πολιτική κουλτούρα έγινε η πρώτη ύλη μιας ελίτ που επένδυσε στην απελπισία των άλλων για τον δικό της προσπορισμό. Ο Σώρρας είναι το μεταλλαγμένο τέρας που βγήκε από τα σπλάγχνα της. Οχι περισσότερο τρομακτικό από την επιτροπή για τη διαγραφή του δημόσιου χρέους. Αλλά ούτε και λιγότερο αποκρουστικό.
Τελευταία Νέα