Αποτίμηση της χρονιάς που έφυγε είναι το κουίζ του 2017: Ποια είναι η σούμα από τα ξεκατινιάσματα διοικητικών συμβουλίων δημόσιων πολιτιστικών οργανισμών, πρόστιμα για ανασφάλιστη εργασία και προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ, απειλές σε «μη αρεστούς» στη διεύθυνση καλλιτέχνες, αδυναμία προσφοράς έργου δίχως έκτακτη κρατική επιχορήγηση εκατομμυρίων, ακροάσεις σε κήπους ιδιωτών (εκτός δημόσιων οργανισμών); Οι ευρόντες θα περάσουν δαφνοστεφείς στο πολιτιστικό 2017.
Ας μιλήσουμε για δημοκρατία. Ο επιτυχημένος «Θεός της σφαγής» της Γιασμίνα Ρεζά, στο Αθηνών, κατά Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, ήταν η αφετηρία της κουβέντας με τους τέσσερις πρωταγωνιστές. Και όμως. Φτάσαμε να μιλάμε για δημοκρατία. Με αφορμή ένα έργο τοποθετημένο σε ένα αστικό σαλόνι (όπως αρκετά του αθηναϊκού θεατρικού κέντρου, φέτος –σκεφθείτε το «Για όνομα» στο Αλίκη ή το «Αποχαιρετιστήριο δείπνο» στο Γκλόρια), που φτάνει στον κανιβαλισμό μεταξύ δύο, ας το πούμε, άγνωστων ζευγαριών. Μήπως επειδή είμαστε σε περίοδο κανιβαλισμού του συνανθρώπου; «Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν περίοδοι κανιβαλισμού και όχι» μπαίνει πρώτος στην κουβέντα ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. «Ο άνθρωπος έχει κανιβαλική σχέση με τον εαυτό του. Αυτό ίσχυε και θα ισχύει». «Από την παιδική μας ηλικία αναζητούμε έντονα ένα σύστημα ασφαλείας και όταν κάποιος αυτό το απειλήσει, απειλήσει την ασφαλή εικόνα μας απέναντι στον κόσμο, κάνουμε όπως οι λέαινες με τα μικρά τους. Αισθανόμαστε πως με κάποιο τρόπο πρέπει να ξαναβάλουμε τα όρια» προσθέτει η Στεφανία Γουλιώτη (φωτογραφία). «Δεν έχει να κάνει μόνο με τους ξένους αλλά και με τα ίδια τα ζευγάρια και αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον» προχωράει την κουβέντα η Λουκία Μιχαλοπούλου. Και ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης (που υπογράφει στο Δημήτρης Χορν και τον επίσης κανιβαλικό, οικογενειακό, «Αύγουστο»): «Νιώθω πως είμαστε σε ένα τούνελ αντιδιαφωτισμού και ότι εξαπλώνονται οι φοβικοί κάθε είδους. Υπάρχουν και εκείνοι που λένε πλέον “ε και τι να μας πουν οι ειδικοί γι’ αυτό”. Εφτασε όμως η ώρα που πρέπει όλοι να μιλήσουμε γι’ αυτό. Να πάρουμε θέση. Είναι σαν να έφτασε το εκκρεμές της ζωής σε ένα σημείο κορεσμού». Μια ζωή που δεν έχει γραμμική λογική αλλά πορεία κυκλική, όπως παρατηρεί ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: «Μπαίνουμε σε ένα τούνελ σκοτεινό. Η Ιστορία έχει κύκλους ζωής και πολέμου. Οντως, τώρα, ο Θεός της σφαγής βρίσκεται ανάμεσά μας».
«Ιππής», μουλάρια και πικρό γέλιο
«Μουλάρια γεννηθήκαμε, σε πλίνθινες καλύβες, με αγιόκλημα, γαζίες, γιασεμιά… Πάνε πια, τα έφαγαν τα μουλάρια και κόπρισαν τσιμέντο στην καρδιά, ώς και στο μυαλό τσιμέντο… Σιωπή». ΟΓιώργος Αρμένης(φωτογραφία) γιορτάζει τα 50 χρόνια του στο θεατρικό σανίδι –από τα χρόνια τουΚάρολου Κουν, της Νεολαίας Λαμπράκη, της ΚΝΕ, των διαγραφών –στο Νέο Ελληνικό Θέατρό του, στα Εξάρχεια, με ένα έργο που έγραψε πρόπερσι και διαμόρφωσε με τους εννέα ηθοποιούς του, «Ασε να μη μιλήσω καλύτερα». Μια εικόνα του σήμερα, όπως μου λέει, για την αγωνία των ανθρώπων. «Μια τρελή φαρσοκωμωδία, σουρεαλιστική, όπου η οικογένεια μαζεύεται για τα γενέθλια του Αιώνα, του αιωνόβιου Δήμου, που τον περιμένουν να πεθάνει για να ανεβάσουν κάποιον χειρότερο και διαχειρίσιμο στην εξουσία (της οικογένειας πάντα). Ομως, εκείνος “αναδομείται”», όπως μου εξηγεί την ιδέα του που πήρε από τους αριστοφανικούς «Ιππής» οΓιώργος Αρμένης, και τους τα λέει έξω από τα δόντια. «Το έργο σατιρίζει την ηγεσία σε όλα τα κόμματα και την εξουσία» μου εξηγεί ο θεατράνθρωπος για τη «σουρεαλιστική κωμωδία», που τελικά πίσω από το γέλιο είναι «δράμα σημερινό». Μαζί του οιΗλίας Ζερβός, Κώστας Φλωκατούλας, Μελέτης Γεωργιάδης, Χρήστος Ευθυμίου, Ιωάννα Ζιαννή, Κατερίνα Αντωνιάδου, Στέλιος Νίνης, Θανάσης Τσάκαλος. Σε μια παράσταση που μετά την ολοκλήρωσή της θα επιχειρήσει –στα δύσκολα –να στήσει μια καλοκαιρινή περιοδεία.
