Ας πούμε πως το Μαξίμου έχει δίκιο. Ας πούμε ότι στη διαρροή με την οποία απάντησε στον Κώστα Χρυσόγονο ομολογεί μια αλήθεια. Οτι –για να το παραφράσουμε σε καβαφική γλώσσα –ο ευρωβουλευτής είναι παιδί ζωηρό, φανατικό για δημοσιότητα. Ποσότητα κυρίως μιντιακή, παρά πολιτική.
Αν όμως έχει δίκιο το πρωθυπουργικό γραφείο να περιφρονεί τον Χρυσόγονο, τι λέει για το status του Πρωθυπουργού το γεγονός ότι νιώθουν άνετα να αντιπαρατίθενται μαζί του με ωμό σαρκασμό στελέχη αυτής της στάθμης;
Η αλήθεια είναι ότι ο Χρυσόγονος δεν «είναι» ΣΥΡΙΖΑ. «Εγινε» ΣΥΡΙΖΑ, καβαλώντας το κύμα που τον έφερε μέχρι την Ευρωβουλή. Μπορεί ο τηλεσυνταγματολόγος από τη Θεσσαλονίκη να βοήθησε το κόμμα, δανείζοντας σε πτυχές της αντισυστημικής αντιπολίτευσης το επίχρισμα του ακαδημαϊκού του τίτλου, αλλά δεν εξελίχθηκε ποτέ σε Κατρούγκαλο –είτε επειδή δεν θέλησε είτε επειδή δεν τον θέλησαν. Αντιθέτως, από νωρίς, προτού η δημοσκοπική εικόνα της κυβέρνησης αρχίσει να μοιάζει ανήκεστος, ο Χρυσόγονος έχτιζε ένα αυτόνομο προφίλ στις πυκνές εμφανίσεις του στα media.
Εχει όμως κι ο ευρωβουλευτής το δίκιο του, ιδίως όταν αναρωτιέται από ποιον ενημερώνεται ο Πρωθυπουργός για τα ευρωπαϊκά θέματα. Προϊόν ποιας θέασης της ευρωπαϊκής πραγματικότητας είναι άραγε η διαρκής αμφιθυμία με την οποία η κυβέρνηση και ο Τσίπρας προσωπικά τοποθετούνται απέναντι στην Ευρώπη; Πρόκειται για στρατηγική αμφιθυμία που φαίνεται να έχει μείνει σχεδόν ανέπαφη από τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις τις οποίες πρόλαβε, δύο χρόνια τώρα, να αποκομίσει από την Ευρώπη ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τα συστατικά αυτής της αμφιθυμίας έχουν αποκρυσταλλωθεί στη χορεία των εκλεγέντων με τον ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωκοινοβούλιο. Φατριασμένη και ξεχασμένη από την παιδική ηλικία του κόμματος, η ομάδα αυτή διατηρεί ενεργές τις αντίρροπες ορμές του συριζαϊκού ψυχισμού απέναντι στην Ευρώπη. Εχει από Παπαδημούλη και Χρυσόγονο μέχρι Χουντή και Σακοράφα. Αποτελεί έτσι αντιπροσωπευτική αποτύπωση ενός κόμματος που στην καλύτερη περίπτωση βλέπει την Ευρώπη ως πεδίο δημοσίων σχέσεων και στη χειρότερη ως σκιάχτρο, εις βάρος του οποίου μπορεί κανείς να σταδιοδρομεί έμμισθα σαν αντιστασιακός.
Η συζήτηση είναι ούτως ή άλλως προσχηματική. Αν ο Τσίπρας δεν «συμβουλεύεται» τον Χρυσόγονο, δεν είναι επειδή ο Χρυσόγονος είναι «ύποπτος» –επειδή, όπως και άλλοι επιβάτες του κλυδωνιζόμενου ΣΥΡΙΖΑ, ψάχνει ήδη την έξοδο κινδύνου.
Ο Τσίπρας στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται τη γνώμη των ευρωβουλευτών του. Δεν του προσφέρουν πρόσβαση στα ευρωπαϊκά πράγματα καλύτερη από εκείνη που διαθέτει ο ίδιος ως πρόσωπο που συμμετέχει στο ευρωπαϊκό δράμα και συνομιλεί απευθείας με τους πρωταγωνιστές του. Ως Πρωθυπουργός που βούτηξε στην Ευρώπη, αλλά δεν βράχηκε.
