Και τι δεν είδαμε στο θέατρο του παραλόγου το 2016. Συνεχίζουμε το 2017, με ακριβότερο εισιτήριο, νέους φόρους, νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, ίδιο όμως θέαμα, ίδιους πρωταγωνιστές! Οι κακοί κ. Σόιμπλε και ΔΝΤ, οι καλοί κ. Μέρκελ και κ. Ολάντ κι ο αθώος κ. Τσίπρας. Σκηνογραφία, το Μνημόνιο κι ο δυτικός κόσμος σε κρίση, ενίοτε σε παράκρουση.
Αλήθεια, τι λένε όσοι αποτάσσουν τον εγχώριο λαϊκισμό, τώρα που ο λαϊκισμός πρωταγωνιστεί απροκάλυπτα στη δημοκρατική Ευρώπη και στις ΗΠΑ; Δεν είναι αποτέλεσμα λαϊκισμού η υπερψήφιση του Brexit; Η εκλογή Τραμπ; Ο Γκρίλο και η πρωτοκαθεδρία του στις ιταλικές δημοσκοπήσεις; Η Λεπέν που «καιροφυλακτεί» στη Γαλλία;
Η κάθε κατάσταση τρέφεται από κάπου. Δεν υπάρχει παρθενογένεση. Τον λαϊκισμό τον εκτρέφει η μονοθεματική παγκοσμιοποίηση, η λήψη πολιτικών αποφάσεων από τις κεφαλαιαγορές, οι στρατιωτικές επεμβάσεις, που με τη σειρά τους γεννούν πρόσφυγες αλλά και τρομοκράτες. Οι πλούσιοι που γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Η μεσαία τάξη που μέρα με τη μέρα περιέρχεται σε απόγνωση και ταπεινωμένη αναζητά τρόπο αντίδρασης. Σημειώνουμε ότι στη μεσαία τάξη οφείλεται η ανάπτυξη της Δημοκρατίας. Mε τα περίφημα post-truth politics, η μεσαία τάξη συρρικνώνεται, το ίδιο διαφαίνεται να συμβαίνει στους δημοκρατικούς θεσμούς. Ηδη κάποια καμπανάκια χτυπούν (για όσους ακούν ακόμα). Το έργο, ιστορικά, το έχουμε ξαναδεί. Και την τραγωδία επίσης!
Δυστυχώς μόνο οι συνέπειες προβληματίζουν, τα αίτια περιέργως αγνοούνται, ενώ η κατάσταση επιδεινώνεται. Ισοπέδωση προς τα κάτω. Τα κόμματα έγιναν σκιά του εαυτού τους. Οι ιδέες προσχήματα. Η κυβέρνηση της Αριστεράς «τα βάζει» με τον Σόιμπλε και το ΔΝΤ, ενώ περνά από τη Βουλή μέτρα επί μέτρων που υποβαθμίζουν τους εργαζόμενους! Υπάρχουν διαφορές μεταξύ κυβέρνησης και μείζονος αντιπολίτευσης; Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπηρετούν το Μνημόνιο με θλίψη(!), ενώ η ΝΔ με θετικότερα συναισθήματα! Μαύρο χιούμορ!
Μήπως τα επόμενα χρόνια προστρέχουμε στους Γερμανούς παρακαλώντας να μη μας εγκαταλείψουν στην τύχη μας;! (κυρίως αν η Ιταλία γλιστρήσει, παρασύροντας την ΕΕ)
Ο καινούργιος χρόνος προδιαθέτει για αισιοδοξία. Την έχουμε ανάγκη.
Τι ωραία θα ‘ταν ο Καζαμίας να προλέγει ότι μπαίνουμε στην ανάπτυξη, βγαίνουμε στις αγορές, βρίσκει δουλειά ο κόσμος, δεν κόβονται οι συντάξεις, όλα αλλάζουν προς το καλύτερο…
Επειδή όμως ο Καζαμίας ήταν ανύπαρκτο πρόσωπο, ας ανατρέξουμε σε δυο υπαρκτές έννοιες, που έχουμε ξεχάσει. Τη λογική και τη σύνεση.
Ο Τηλέμαχος Χυτήρης είναι πρώην υπουργός
