Ευτυχισμένα τα χρυσόψαρα. Η μνήμη τους κρατάει από τρία έως οκτώ δευτερόλεπτα. Γι’ αυτό μπορούν να ζήσουν σε γυάλα. Μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι είναι εγκλωβισμένα, το έχουν ξεχάσει. Από την άλλη, ξεχνάνε και ότι έχουν φάει. Και ξανατρώνε. Και σκάνε. Η πιο συχνή αιτία θανάτου των χρυσόψαρων είναι ότι σκάνε από το πολύ φαγητό. Με τους ανθρώπους συμβαίνει συχνά το αντίθετο. Τρώνε για να ξεχάσουν. Η συνθήκη λειτουργεί και αντίθετα. Ξεχνάνε επειδή τρώνε. Στο μεγάλο φαγοπότι της εξουσίας, μάλιστα, η μνήμη γίνεται σχεδόν σαν του χρυσόψαρου.
Ετσι συμβαίνει και με τα παλικάρια της αριστερής μας κυβέρνησης. Μια που υπέγραψαν το Μνημόνιο, μια που το ξέχασαν. Και αφού δεν θυμούνται τα περσινά, θα θυμηθούν τα αντιπροπέρσινα; Τότε δεν ήταν που ο θάνατος των φοιτητών της Λάρισας από αναθυμιάσεις μαγκαλιού είχε προκαλέσει –δικαίως –την ιερή οργή σύσσωμου του αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ και των κομματικών του εντύπων; Τότε δεν ήταν, για τους εντεταλμένους αλληλέγγυους, η Αμυγδαλέζα Γκουαντάναμο; Ναι, αλλά τότε κολυμπούσαν στην από κεί πλευρά της γυάλας. Τώρα κολυμπούν στην από δω, που έχει θέα στο Μαξίμου, και έχουν ξεχάσει την από κει. Εν τω μεταξύ, άνθρωποι συνεχίζουν να πεθαίνουν από αναθυμιάσεις μαγκαλιών και οι σκηνές των προσφύγων θάβονται στα χιόνια. Αλλά αυτά δεν είναι ούτε για να σηκώνουμε τους τόνους, όπως είπε ο Νίκος Παππάς, ούτε για να κάνουμε μικροπολιτική, όπως κούνησε το δάχτυλο ο Κώστας Ζαχαριάδης. Από τον μαγκαλόμαγκα στο χρυσόψαρο, μια εξουσία δρόμος τελικά. Με τον κίνδυνο να σκάσει κάποιος από το πολύ φαγητό πάντα να ελλοχεύει.
