Εχει αρχές και ευαισθησίες ο αριστεροδεξιός λαϊκισμός; Ναι, αλλά, όπως θα έλεγε και ο Γκράουτσο Μαρξ, όταν δεν τον βολεύουν αυτές έχει κι άλλες. Το υπενθύμισε με κωμικό τρόπο ένας συνάδελφός του στην Ιταλία: ο Μπέπε Γκρίλο θέλει λιγότερη ΕΕ και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να εγκαταλείψει τους αντιευρωπαϊστές για να δρομολογήσει την ένταξη των ευρωβουλευτών του στην ομάδα των φιλελεύθερων που είναι ορκισμένοι φεντεραλιστές. Γιατί αυτό το άλμα; Επειδή αυτή η μεταπήδηση θα του εξασφάλιζε περισσότερα λεφτά και οφίκια στις Βρυξέλλες.
Το απόφθεγμα του Γκράουτσο Μαρξ επιβεβαιώθηκε κι εδώ. Μόνο που ο τρόπος είναι μάλλον τραγικός. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για λεφτά και οφίκια, αλλά για τα μαγκάλια που κάποτε υποτίθεται ότι σκότωναν εξαιτίας της κρίσης, ενώ τώρα ο θάνατος από τις αναθυμιάσεις είναι ένα «τυχαίο γεγονός». Μιλάμε για μετανάστες που αφήνονται να παγώσουν στα χιόνια επειδή «αντιδρούν οι τοπικές κοινωνίες» στη μεταφορά τους στα ξενοδοχεία –και ποιος λαϊκιστής τολμάει να τα βάλει με τα δίκια των «γαλατικών χωριών»; Μιλάμε για οκτώ Τούρκους που εάν εκδοθούν στη χώρα τους, όπως είχαν αφήσει να εννοηθεί κυβερνητικά στελέχη, είναι πιθανό να οδηγηθούν στην αγχόνη.
Τι απέγινε όλη εκείνη η οργή των αδιαπραγμάτευτων αρχών που πλημμύριζε τα τηλεοπτικά παράθυρα, όλος εκείνος ο λυρισμός της ευαισθησίας που εκδηλωνόταν τόσο γλαφυρά στα σόσιαλ μίντια; Η μία εξήγηση είναι ότι πνίγηκαν στην ακαταμάχητη γοητεία της εξουσίας. Η άλλη ότι δεν υπήρξαν ποτέ, ότι αυτό που υπήρξε στην πραγματικότητα ήταν μόνο ο κυνισμός. Αλλά τόσο κυνισμό δεν θα άντεχε ούτε εκείνος ο Μαρξ που δεν έπαιρνε τη ζωή σαν τραγωδία αλλά σαν κωμωδία.
