Είθισται η δημοσιογραφία να συνδέεται πρωτίστως με τα γεγονότα. Το να έχεις όμως αντίληψη για όσα συμβαίνουν σημαίνει να έχεις γνώμη. Ενεργός δημοσιογράφος για πάνω από πενήντα χρόνια, ο Στάθης Ευσταθιάδης ξεχώριζε για τη βροντερή φωνή με την οποία έλεγε την άποψή του. Ομως αυτό συνέβαινε μόνο αν κάποιος τολμούσε –είχε το θάρρος –να τον ρωτήσει. Σε κάθε άλλη περίπτωση, ήταν μετρημένος, επιφυλακτικός και συχνά σκεπτικός. Με τον ίδιο τρόπο που ήταν βροντερά αντικειμενικός στα ρεπορτάζ και τις ανταποκρίσεις του. Η γνώμη του δεν παρεμπόδιζε, όπως συμβαίνει ενίοτε στο επάγγελμα, τη βασική του εργασία –που ήταν η συλλογή και αποκρυπτογράφηση των ειδήσεων.
Η εποχή που διανύουμε είναι εύφλεκτη λόγω των πολιτικών παθών του Μνημονίου. Κάτι που μας κάνει να λησμονούμε τα φλεγόμενα πάθη άλλων εποχών. Ας πούμε τον αντιαμερικανισμό που καίει τα χρόνια από το τέλος της δεκαετίας του 1940 μέχρι πρόσφατα. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η Ουάσιγκτον είχε τον κύριο ρόλο σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της ελληνικής μεταπολεμικής Ιστορίας –το Κυπριακό, τη δικτατορία, τη Μεταπολίτευση και ύστερα. Ανταποκριτής στις ΗΠΑ, πρύτανης του διπλωματικού ρεπορτάζ, δημοσιογράφος που περνούσε με άνεση από τη μια όχθη του Ατλαντικού στην άλλη, ο Ευσταθιάδης ήταν η υπογραφή αναφοράς για τα ελληνοαμερικανικά χωρίς ποτέ να αμφισβητηθεί η επαγγελματική ακεραιότητα και η δημοκρατική ματιά του.
Είναι τα μεγάλα γεγονότα που παράγουν μεγάλη δημοσιογραφία. Και είναι οι μεγάλες υπογραφές που υπενθυμίζουν ότι η εγκυρότητα μπορεί να είναι αυτονόητη στον Τύπο.
