Σαν σήμερα, πριν ακριβώς από έναν χρόνο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε το τιμόνι της Νέας Δημοκρατίας, για πολλούς απροσδόκητα. Σχεδόν δεν εκλέχθηκε ως Μητσοτάκης, αλλά ως Κυριάκος. Και σχεδόν χωρίς δική του φατρία. Εντυπωσιακά ομολογουμένως δεδομένα, για μια παράταξη που ήδη τον Ιανουάριο του 2016 έβγαινε από μια εσωκομματική μάχη όχι και τόσο γόνιμη. Και ήδη μετέωρη μεταξύ εσωστρέφειας και μιας βραχείας κρίσης ταυτότητας.
Λέω βραχείας αφού συχνά ξεχνούμε κάτι βασικό: η Νέα Δημοκρατία, έστω και στη σημερινή της μορφή, αποτελεί την πιο θεσμική και σοβαρή έκφραση των νικητών του Εμφυλίου Πολέμου. Αποτελεί όμως παράλληλα, μέσα στους μετασχηματισμούς της, και το κόμμα που συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση μιας ευρωενωσιακής ταυτότητας για τη χώρα. Αυτό δεν το λέω απαραίτητα θετικά, επιτρέψτε μου.
Βραχείας επίσης κρίσης ταυτότητας λόγω μιας ακόμη κύριας παραμέτρου, μιλώ για τον Ιανουάριο του 2016. Η αντι-ΣΥΡΙΖΑ ψήφος διευρυνόταν πια στην επικράτεια του φιλευρωπαϊκού τόξου. Ο Κυριάκος, πετυχημένα, αυτό το ανέγνωσε αμέσως. Οχι τυχαία, σχεδόν άμα τη αναλήψει του, έθεσε ζήτημα εκλογών επιθυμώντας να εκφράσει περισσότερο αυτήν τη διάθεση. Κι εδώ υπήρχε το πρώτο πρόβλημα. Η αντι-ΣΥΡΙΖΑ στρατηγική έφτιαξε νέες συμμαχίες. Η ανάταξη της ΝΔ χωρούσε ακόμη και ανανήψαντες αριστερούς, πρώην ακραιοκεντρώους, που απλώς έβλεπαν στο πρόσωπο του Κυριάκου τον αρχηγό της αντι-ΣΥΡΙΖΑ συντριβής.
Κι εδώ υπήρχε όμως μια λεπτομέρεια, που οι κατ’ αποκοπή υπερασπιστές της δημοκρατίας ξεχνούν. Οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν από δημοσκοπήσεις. Ακόμη κι αν οι τελευταίες αποτυπώνουν μια παράσταση νίκης. Κάτι ακόμη: οι λαθρεπιβάτες της ΝΔ μπορεί να μισούν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν αγαπούν το κόμμα της οδού Πειραιώς (και πρώην Συγγρού και Ρηγίλλης). Δεν αποτελούν τον πυρήνα της. Δεν έχουν αναφορά στην κουλτούρα και τις ιδεολογικές της καταγωγές. Και κάτι χειρότερο: η λύσσα για το τέλος της αριστερής κυβερνητικής θητείας τέμνεται συχνά από τη μεριά τους με την ταύτιση με την πιο σκληρή πτέρυγα των δανειστών. Με την πιο ανάλγητη όψη του ΔΝΤ ή του Σόιμπλε.
Το μεγάλο δίλημμα του Κυριάκου πια, έναν χρόνο από την εκλογή του, είναι αν θα κάνει τη ΝΔ μια ηγεμονική δύναμη με μπόλικη λαϊκή Δεξιά στα μετόπισθεν. Ή αν θα τη μετατρέψει σε ένα μεγάλο Ποτάμι, εκχωρώντας το έδαφος σε νέες δεξιές μεσσιανικές δυνάμεις. Πολλοί, σήμερα, δεν θέλουν να το δουν –και κάνουν κακό στον αξιοπρεπή ηγέτη της ΝΔ -, πως το 2017 δεν θα είναι κρίσιμο μόνο για τον Τσίπρα. Θα είναι κρίσιμο και για τον ίδιο.
