Η πολιτική θέλει ανακλαστικά. Θέλει όμως πρωτίστως ευαισθησία. Αμφότερες οι διαπιστώσεις ακτινογραφούν την υστέρηση των κυβερνητικών χειρισμών στη Μόρια.
Υστερα από καθυστέρηση πολλών ημερών –και αφού αποδείχθηκε ότι ο δημοσιογραφικός αποκλεισμός δεν αποτελεί λύση, απλώς επιτείνει το πρόβλημα –επιστρατεύθηκε το Πολεμικό Ναυτικό. Και αυτό όμως γίνεται για λόγους εντυπώσεων και όχι ουσίας. Η ενεργοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων δεν συνιστά υποκατάστατο ολοκληρωμένης προσφυγικής πολιτικής –και δη ενώ το Προσφυγικό είναι πια υπόθεση τριών ετών. Ακόμη χειρότερα: η περίφημη «ζούγκλα» του Καλαί, επί χρόνια ντροπή των γαλλοβρετανικών σχέσεων ξηλώθηκε, αλλά η Μόρια παραμένει. Και η πολιτική αγορά επιμένει ότι η κυβέρνηση κρατά ατύπως τους πρόσφυγες στα νησιά ώστε να συντηρηθεί η εικόνα ότι είναι –φευ! –μαντρωμένοι, άρα δεν κινούνται με κατεύθυνση τη Γερμανία. Είναι μια εικόνα που θέλει πάση θυσία γνωστή καγκελάριος που έχει φέτος εκλογές και με την οποία μίλησε χθες ο Πρωθυπουργός –για το Κυπριακό.
Ολα αυτά επιβεβαιώνουν ξανά μια δυσάρεστη αλήθεια. Οτι οι επιλογές –ή η ανικανότητα –των κυβερνώντων πλήττουν ακριβώς εκείνους που υποτίθεται ότι, θέσει και φύσει, ηθικά και ιδεολογικά, έχουν έρθει στην εξουσία για να προστατεύσουν. Με τους πρόσφυγες επαναλαμβάνεται δηλαδή ό,τι και με το Μνημόνιο που συνεχίζει να κρατά τους αδύναμους στα δεσμά της λιτότητας που ο ΣΥΡΙΖΑ διαρρήγνυε τα ιμάτιά του ότι θα αποτάξει. Συμπέρασμα: οι πρόσφυγες στο χιόνι όπως και οι φτωχοί στον δρόμο.
