Πρώτα τα γεγονότα. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη έστειλε χθες το πρωί τον αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. στον Κυριάκο Μητσοτάκη για να τον ενημερώσει ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία που πρόλαβε να συλλέξει η Αντιτρομοκρατική μετά τις πρόσφατες συλλήψεις, ο πρόεδρος της ΝΔ ήταν στόχος. Για τον ίδιο λόγο τηλεφώνησε ο ίδιος στον Αντώνη Σαμαρά. Λίγες ώρες αργότερα, ο Νίκος Τόσκας βγήκε στο ραδιόφωνο για να υποβαθμίσει τα στοιχεία. Ηταν, είπε, «χαρτάκια», με «σκόρπια ονόματα». Σύμφωνα με τη διαρροή που διοχέτευσε η ΕΛ.ΑΣ. στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, τα «χαρτάκια» ήταν «πρόχειρα» και ανέφεραν «πρώτο – πρώτο» το όνομα του Πρωθυπουργού.
Ποιος από τους δύο Τόσκες είχε δίκιο; Ο πρώτος που έσπευσε να σπάσει τη μυστικότητα της προανάκρισης προκειμένου να ενημερώσει επειγόντως τον πρώην και τον νυν πρόεδρο της ΝΔ; Ή ο δεύτερος που βγήκε στα media για να κάνει τα στοιχεία χαρτοπόλεμο;
Το ερώτημα δεν είναι βέβαια αστυνομικό. Δεν έχει να κάνει με το πόσο σοβαρή ήταν η απειλή. Είτε «γείωσε» ένα θέμα που δεν έπρεπε να έχει «σηκώσει» είτε έκανε το αντίστροφο, ο αρμόδιος για την Ασφάλεια υπουργός εμφανίστηκε να υποβάλλει την αστυνομική έρευνα στις πολιτικές του προτεραιότητες.
Ο χειρισμός Τόσκα δεν θα είχε την ίδια βαρύτητα, αν δεν είχε συμπέσει με την επίθεση κατά των αστυνομικών που φρουρούσαν τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Αν δεν συνέπιπτε δηλαδή με την ανακύκλωση του φαινομένου όχι κάπου απροσδόκητα, αλλά στο σημείο όπου έχει παγιωθεί η ρουτίνα της βίας.
Η κλούβα των ΜΑΤ που χτυπήθηκε υπήρχε εκεί επειδή η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ –αφού είχε ξανά και ξανά καταγγείλει την αδράνεια Τόσκα απέναντι στο κύμα επιθέσεων κατά της Χαριλάου Τρικούπη –έφτασε να υποβάλει αίτημα για αναβαθμισμένη προστασία στον ίδιο τον Πρωθυπουργό.
Τίποτε από όλα αυτά δεν συνιστά πρωτοτυπία. Το πρόβλημα υπερβαίνει τη θητεία του ενός ή του άλλου υπουργού. Πρωτότυπος είναι ίσως ο βαθμός επίγνωσης του νυν υπουργού, που κομπάζει επειδή η κυβέρνησή του «έχει στριμώξει τόσο πολύ την ανομία στα Εξάρχεια».
Αν έχει ευρύτερη πολιτική σημασία η περίπτωση του πασοκογενούς αποστράτου δεν είναι για τις προσωπικές επιδόσεις του. Είναι γιατί δείχνει τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση διαχειρίζεται τα χαρτοφυλάκια που δεν υπάγονται ευθέως στο Μνημόνιο. Πίσω από την κουρτίνα του αέναου δράματος των αξιολογήσεων, υπάρχει και η χώρα που ορίζουν με σχετική επιχειρησιακή αυτονομία οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η χώρα των νοσοκομείων, των σχολείων και των προσφυγικών καταυλισμών.