Στο Γυμνάσιο ένας καθηγητής έλεγε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση. «Οταν δεν υπάρχει λύση, δεν υπάρχει και πρόβλημα» ισχυριζόταν. Στο Δημοτικό είχαμε μάθει για την κοσμοθεωρία της στρουθοκαμήλου, σύμφωνα με την οποία όταν δεν βλέπεις το πρόβλημα, δεν υπάρχει. Μεγαλώνοντας, ακούσαμε την άποψη που λέει ότι αν η επιθυμία των κραταιών δεν συμφωνεί με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Η αλληλέγγυη, φιλεύσπλαγχνη και ανθρωπιστική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ –που «αν είχαμε τους Σαμαροβανιζέλους, θα έπνιγαν τους πρόσφυγες στη θάλασσα», όπως ούρλιαζε μια ΜΚΟτισσα –το προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Οταν κρύβεις το πρόβλημα, είναι σαν να το έχεις λύσει. Κι έτσι ακριβώς έλυσε το πρόβλημα των προσφύγων στις χιονισμένες σκηνές της Μόριας. Απαγορεύοντας τις φωτογραφίες αλλά και την προσέγγιση του καταυλισμού από τους δημοσιογράφους. No pictures, no problem. It’s so simple!
Αλλά, για να σοβαρευτούμε, το πρόβλημα υπάρχει. Και δεν είναι τόσο οι προ λίγων ημερών δηλώσεις του Γιάννη Μουζάλα –ότι κανένας πρόσφυγας δεν ζει εκτεθειμένος στο κρύο –που σε κάνει να αναλογίζεσαι πώς ένας υπουργός αντιλαμβάνεται και διαχειρίζεται την πραγματικότητα, αλλά η επιπολαιότητα που φανερώνει το πέταμα της μπάλας στην εξέδρα: «Προσπαθούμε από τον Σεπτέμβριο να βρούμε χώρους φιλοξενίας, αλλά βρίσκουμε αντιδράσεις από τους δημάρχους, την άρνηση των ξενοδόχων και τη Νέα Δημοκρατία (…) Τι να κάναμε; Να πηγαίναμε με τα ΜΑΤ;». Γιατί μόνο οι δήμαρχοι, οι ξενοδόχοι και η Νέα Δημοκρατία; Εγώ λέω ότι φταίει και η Τουρκοκρατία. Να δεις τελικά που οι κοτζαμπάσηδες παρακωλύουν το έργο της κυβέρνησης και των ΜΚΟ. Αλλά αυτά ήταν επί δαγγεροτυπίας.
